Leiden, Maandag 9 Mei 2016

Lieve Liefdescursisten,

aar zit u dan op de bank, helemaal in uw upje, zonder een hand of poot om vast te houden. U bent weer of nog steeds alleen. Hoe moet dat verder?

Nou niet meteen gaan somberen van moet-dat-wel-verder. Zelfmoord kan altijd nog, eerst gaat u leren leven. Hoe dat alleen moet, valt ook te leren. Want ja, waarom er beslist iemand anders bij zou moeten, dat is een vraag voor uw allerpersoonlijkste gevoelsleven.

In principe is alleen-zijn de uitgangssituatie. U wordt alleen geboren, zelfs als u deel van een drieling bent. U bent niet de drieling. U bent daar slechts een derde van. Ook gaat u alleen dood, zelfs wanneer u in een vliegtuig met honderden anderen omlaag stort. Deze twee alleen-zaken gaan vanzelf. De tijd tussen de twee situaties wat minder.

Wat ik u zou aanraden, is het alleen-zijn onder de knie te krijgen. Dat is nog vrij eenvoudig, maar iedereen maakt het graag moeilijk. Ik zal u uitleggen hoe het moet.

Om te beginnen maakt u een lijst van alle activiteiten waaraan u plezier beleeft. Eerst in de computer, en als u niks meer weet, dan legt u de print van uw lijstje ergens waar u het vaak ziet. Blijf ernaar kijken. Zo komt u regelmatig op een nieuw idee: "O ja, dat ook."
Na een week of wat gaat u dat lijstje helemaal in de computer zetten.
Vervolgens zet u bovenaan wat u gemakkelijk alleen kunt doen (ook al bent u er bang voor), daaronder zet u wat u misschien alleen kunt doen en helemaal onderaan de activiteiten waarvoor een ander beslist noodzakelijk is. Denk aan: trouwen of scheiden.
Kijk naar dit lijstje met een technisch oog. Het gaat om kunnen. Niet om willen. En helemaal niet om een oordeel van het type daar heb ik geen zin in.

Na het maken van de volgorde, beslist u welke activiteiten u de komende week gaat uitvoeren. Het gaat niet om zin-hebben, dat komt tijdens of achteraf.
Ooit in een kwetsbare fase besloot ik mijzelf te leren ergens alleen een kopje koffie te gaan drinken. Ik was bang. Maar vastberaden. Dus ik maakte een drie-stappen-plan:
Eerst moest ik het Grand Cafe betreden, peinzend rondkijken en dan mocht ik weer weggaan. Daarna zou ik dertig seconden langer binnenblijven, ik wist dat er een klok was. Toen zag ik dat er ook een leestafel was.
De derde stap werd daardoor gemakkelijker: koffie bestellen en aan de leestafel opdrinken. Ik hoefde met niemand te praten.

En wat denkt u? Na het succes ontdekte ik dat er geen klap aan was. Maar ik durfde het, mijn wereld werd gevoelsmatig groter en daardoor durfde ik weer andere initiatieven te ontwikkelen die mij beter bevielen. Zo leerde ik alleen te zijn, en hoe.

Het alternatief hiervoor is verkering te nemen met de eerste de beste kandidaat die zich aandient en dan steeds te zeuren: "Wat zullen we gaan doe-hoen..."

Kunt u alleen zijn, dan pas kunt u samen-zijn met een andere persoon, mens of dier. Dat komt omdat u een basis heeft. In uzelf. Daar staat een gezamenlijk huis van liefde stevig op. Simple comme bonjour. U kunt het nu ook. Indien u twijfelt, en dat doet u, mag u van mij meteen gaan oefenen. Want: u bent thans aan het slotwoord gekomen van dit cursusjaar liefdeslessen. In het najaar ben ik er weer. En u weet, in geval van nood kunt u altijd mailen:

Uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo