W van... Wij

Leiden, maandag 14 februari 2000

Lieve Liefdescursisten,

Vandaag is het Valentijnsdag. U heeft een slijmerige kaart naar uw aanstaande Geliefde gestuurd. Terwijl u zich voorstelt hoe die ander zwijmelt tijdens het lezen van uw zoete complimentjes en u op de respons wacht, voelt u opeens een klamme hand om uw hart knijpen. Wat als uw avances succes hebben? Herejee, wilt u wel zonodig in Wij-vorm door het leven? Bent u zelf dan nog iemand?

Laat mij met die zwakke vraagjes meteen korte metten maken.

Ten eerste. Uiteraard wilt u een Wij vormen. Laat u nou niet intimideren door een oprispinkje van oude bindingsangst, daarvoor bent u inmiddels te ver gevorderd in de Liefdescursus.

Ten tweede. Of u zelf iemand bent in een relatie, hangt af van de mate waarin u neurotisch bent. Extreem gestoorden ontwikkelen zich in een hang naar symbiose tot een schaduw van hun partner en vragen zich daarna nog af waarom liefde pijn doet.

Moi concentreert zich deze week liever op de wisselwerking tussen het Wij en het Ik. Dat klinkt filosofisch, maar het blijft uiteraard een zaak van de praktijk.

Het idee van een Wij is dat u er meer Ik van wordt, en niet minder. Zodra u met iemand een Wij heeft gevormd, hoort er niets heerlijkers te zijn dan samen praten over de passies en belangstellingen, de hormonale activiteiten daargelaten naturellement. Wie en wat u bent, wordt met liefdevolle aandacht begroet. Daardoor vindt u nieuwe inspiratie, komt op verrassende ideetjes en kunt u opeens uw grenzen verleggen.

U begrijpt vanzelf wel, dat u maat dient te houden in uiteenzettingen over saaie onderwerpen als waterhuishouding Een korte samenvatting volstaat in een dergelijk geval, want hoe wild de liefde ook stroomt, ergens staat onverbiddelijk een dijk.

Eenvoudig principe, nietwaar? U had het zelf kunnen bedenken, maar deed dat niet. Enfin.

Overigens maak ik mij ernstig zorgen over U, Liefdescursisten. Binnen enkele weken zal het Lexicon der Liefde afgelopen zijn en ondanks alle parels van wijsheid, bent u blijkens uw e-mails nog niet veel slimmer geworden. Straks gaat mijn zomer-reces in en dan staat u er alleen voor, zonder mijn beeldschone schouders om op te leunen. Natuurlijk mag u mij dan nog electronisch raadplegen, in noodgevallen wel te verstaan, maar daarin lijkt u altijd te verkeren. Nu ja, u heeft nog enkele weken om extra hard te studeren. Daarop vestig ik mijn hoop.

Toch blijf ik mij onbehaaglijk voelen. Vooral de wat minder begaafde Liefdescursisten lijken naarmate ik meer onderwerpjes heb aangestipt banger te worden. Contact leggen met aantrekkelijke vreemden gaat hen steeds moeilijker af. Xenofoob, heet dat. Valt daar wat aan te doen? Of is het celibaat wel zo rustig? Op maandag 21 februari kent u het antwoord op deze en andere vragen.

Tot volgende week!

Uw charmante Liefdesdocente,

Vilan van de Loo