Eenzaam en Verlaten

Leiden, maandag 9 februari 2004

Lieve Liefdescursisten,

Deze weken is het leven zwaarder dan ooit voor mijn Liefdescursisten met een gebroken hart. Terwijl anderen zich dol amuseren met het uitzoeken van Valentijnsgeschenken, zit u eenzaam en verlaten op de bank. Vooral in deze weken, waarin de winkels uitpuilen van rode harten en rozen, heeft u het zwaar. Overal is liefde, behalve voor u. Weer snuit u een zakdoek vol.

 

Terzijde. Enkele Liefdescursisten klagen dat de Cursus dit jaar zo somber van inhoud is. Zij willen romantische adviezen over het verschalken van een Geliefde en zij wensen dat ik hen rooskleurige toekomsten voorspiegel.

Vraiment... hoe harteloos!

Enig mededogen met uw medestudenten zou u een beter mens maken. Bedenk dat zij zijn, waar u ook kunt komen en hoe dankbaar u dan zult wezen, dat er iemand is, die naast u wandelt in uw tranendal. Want wie zal uw hand vasthouden, als ik het niet doe? Wie luistert er naar u, als iedereen uw verdrietverhalen moe is? En wie biedt u de allerlaatste schouder om op te wenen? Moi.

Verder zou het nuttig zijn, als u eens wat beter uit uw ogen keek. Aan de linkerzijde van uw scherm vindt u bovenaan een verwijzing naar de eerdere jaargangen van mijn Liefdescursus. Romantische wijsheid verjaart nooit, vooral niet voor u, die Liefdeskneus is.

Moi keert terug naar de sombere Liefdescursisten, die nog altijd op de bank zitten en wederom een nieuwe zakdoek volgesnoten hebben.

 

Liefdescursisten! Wenen heeft een grens. Ik zou die voor acuut verdriet willen stellen op één uur daags, bij voorkeur in die eenheid opgeweend. Steeds korte stukjes wenen sloopt een mens. U wordt er niet mooier op, wat weer extra droevig maakt en reden voor nieuwe tranen geeft. Stel er daarom een tijd en een grens voor in en leef er naartoe. Telefoon van de haak. Deurbel stil. Erna gebruikte theezakjes op uw gesloten ogen leggen en een kwartiertje rusten.

Zulke drastische ingrepen zijn nu eenmaal nodig, Liefdescursisten, als u deze periode van eenzame verlatenheid wilt doorkomen. U moet praktisch denken en handelen. Voelen gaat vanzelf en daar ontleent u geen zinvolle inzichten aan.

Het doet er in uw situatie niet toe, of u door iemand verlaten bent of dat u degene bent die de ander genadeloos in de steek heeft gelaten. Het resultaat is immers hetzelfde: u bent alleen, eenzaam en ongelukkig.

Dat gaat vanzelf over, tenzij u de voordelen inziet van het martelaarschap.

In dat heel kleine woordje 'vanzelf' schuilt uw redding voor deze ontwrichtende beginfase van uw liefdesverdriet. U moet afwachten. De eerste dagen zonder de voormalige Geliefde zijn het ergste. Probeer die door te komen. Dag voor dag, zoals een alcoholist naar drank verlangt maar vandaag - alleen vandaag - niet zal drinken. En evenmin gedurende het vandaag van morgen. Vooral: neem geen beslissingen. Dat komt later.

Heeft u de eerste week alleen extra kleerscheuren opgelopen, dan begrijp ik dat. Als u van ellende wakker ligt, lijkt het inderdaad voor de hand te liggen om eens telefonisch te informeren of de voormalige Geliefde wel slaapt, vooral om half drie 's nachts. Vindt u zichzelf terug met een trui of blouse van die ander tegen uw hart geklemd, dan kan ik me voorstellen dat u alle spullen ritueel gaat verbranden. Stalken beoordeelt u opeens ook als uiterst zinvol. Nogmaals: mijn begrip heeft u. Maar niet mijn toestemming.

Aanstaande maandag richt ik mijn aandacht op het voorkomen van meer ellende dan er al is. Uw verdriet om wat geweest is, kan omslaan in woede over wat er niet was en nu zeker niet meer zal zijn. Dat vraagt om wraak, besluit u. Liefdescursisten! Denk aan de omstandigheden in het gevang en doe het niet! Volgende week, op 16 februari, hoort u hoe u moet omgaan met woede en wraak, van moi,