Afscheid Nemen

Leiden, maandag 2 februari 2004

Lieve Liefdescursisten,

Wanneer, o, wanneer is het dat ene juiste moment om afscheid van een Geliefde te nemen? U wilt het met mededogen doen. Maar er zijn examens, de schoonmoeder is jarig of pasoverleden of het komt om een andere reden niet uit. Geloof mij, het juiste moment bestaat niet. Afscheid nemen komt toujours ongelegen. Des te belangrijker om het op tijd te doen.

Maar wanneer is het dan tijd, zeurt u hardnekkig door. Wanneer?

Herhaaldelijk ontvang ik e-mails met die vraag, nadat u bijna eindeloos uw liefdesgeschiedenis heeft verhaald. Ontmoeten, vreugdevolle beloften, neergang, twijfel en dan de uiteindelijke treurige fase waarin u zich nu bevindt, waarin u hoopt dat alles weer goed komt maar tegelijkertijd het afscheid wilt regelen. Kijk, dat is een aanwijzing.

Uw mond zegt dezelfde woorden als altijd, dat u nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden als van deze Geliefde, dat u hoopt altijd samen te blijven, dat u zo gelukkig bent. Maar terwijl u vroeger doorstroomde met warmte als u dit alles zei, luistert u nu met verbazing naar uzelve.

Ook merkt u dat uw lichaam de omhelzing van de Geliefde ontwijkt. Uw hand wil niet meer vastgehouden worden. Uw mond wil niet meer kussen.

Of soms juist wel, meer dan ooit tevoren. Om de waarheid te negeren, om elke gedachte aan het naderend afscheid te onderdrukken.

 

Als het tijd is om afscheid te nemen, is het tijd.

Feitelijk is afscheid nemen heel eenvoudig. U stelt de Geliefde op de hoogte, verdeelt de spullen en spreekt af de eerste dagen geen contact te houden. Maar het hart wil het niet zo. Het hart is het laatste dat afscheid wil nemen. Het protesteert, zoekt redenen om voor een dramatische hereniging, wil onderhandelen zodat alles nog goed kan komen of weigert simpelweg de situatie onder ogen te zien. Uw verstand begrijpt het, uw moeder telefoneert iedere dag om te horen of het al uit is, maar uw hart, o, dat arme hart.

Moi begrijpt het hart. Dat reikte immers als eerste uit naar die Ander, vol blije herkenning. "Ja!" juichte het, "deze keer!" Het hart heeft geen verstand, zo blijkt nu. Het is een hart.

Daarom is dit de eerste en enige Wet van Afscheid: bescherm het hart.

Dus: geen dagenlang aanslepende afscheidsgesprekken over wat geweest is en wat nooit meer zal zijn. Bescherm het hart, en neem binnen een dag afscheid. Dus: geen wanhopig achterhouden van spullen zodat u op een magische manier de ander toch nog kunt vasthouden. Bescherm het hart, en doe afstand van wat niet van u is. Dus: geen nachtelijke dialogen met uzelve voeren, starend naar het lege plafond dat het ook niet meer weet. Bescherm uw hart, en doe op tijd het licht uit.

Volgende week wordt het pas echt treurig. Na de dag waarop u afscheid nam, volgt immers onvermijdelijk een nieuwe dag. De ochtend breekt aan. Het licht is scheller dan ooit. Er was iets... o ja! Het is uit. U voelt zich van God en iedereen verlaten. Wat nu? Aanvullende adviezen krijgt u maandag 9 februari van moi,