Eenzaam met een Ander

Leiden, maandag 19 januari 2004

Lieve Liefdescursisten,

Waarom is de liefde zo wreed, vraagt u zachtjes aan zichzelf, want u heeft een Geliefde en toch bent u eenzaam. De Geliefde ziet u glimlachend aan en denkt de bron van geluk te zijn. Maar u bent eenzaam, terwijl u in theorie toch zo gelukkig zou moeten zijn. Is het uw fout? Bent u een ondankbaar hondje dat eens zou moeten begrijpen hoe ongelukkig andere mensen zijn? Ach, was het maar zo eenvoudig! Eenzaam zijn tijdens een romantische relatie, het is een leed dat schrijnt. Weinigen durven het toe te geven. U wel.

De mooiste romances beginnen met een belofte. Dit is die Ene, juicht het in uw hart, die Ene die zou komen waarna het leven eindelijk zou worden zoals het bedoeld was. U liep op rozen, zonder de doorns te voelen. Deze keer, voortaan, en eigenlijk altijd... l 'amour... l'amour toujours...

 

Mais... de dagen van de romantische belofte verstreken, en toen kwam de tijd dat de belofte ingelost moest worden.

Het grote beloofde geluk kwam niet. Eerst was u verbaasd, toen besloot u geduldig te zijn en langzamerhand werd u ongelukkig van eenzaamheid. Gesprekken losten niets op. Afleiding zoeken evenmin. U verlangt naar liefde, romantiek, hartstocht. Had u maar een Geliefde, hunkert u soms. O ja, schokt het daarna door u heen, u heeft al een Geliefde.

 

Wat nu?

Eenvoudig. Zo verder gaan of niet.

U kunt best zo verder leven. Als u het tenminste niet erg vindt om van binnen langzaam dood te gaan, en alle geloof in liefde te verliezen. Dan is er au fond niets aan de hand. Een klein stervensprocesje. Lepra is erger.

Moi gunt haar Liefdescursisten iets anders. Iets meer.

 

Er zijn romances die in theorie volmaakt zijn. U kunt samen praten (zij het niet over de belangrijkste onderwerpen), samen lachen (al geeft het soms een bittere nasmaak) en samen hand in hand lopen (terwijl u vervreemdt raakt van uw eigen hand). U bent eenzaam, alle volmaaktheid ten spijt. Dan is de kans groot, dat het hier slechts gaat om de structuur van een romance. Vorm en inhoud horen niet bij elkaar. De gebaren van liefde, zonder de aanraking. De woorden van liefde, zonder de klank. Het gezicht van liefde, met zielloze ogen.

Begrijp me goed, Cursisten, ietwat eenzaam zijn in een romance is lief, maar 't mag niet te erg worden. U kunt die ander zo wanhopig intens liefhebben, dat u samen wilt smelten, een lichaam zijn, een geest, een hart. Lief, maar onmogelijk. U bent veroordeeld tot uzelve, en dat geeft nu eenmaal de eenzaamheid die bij romantische liefde hoort. Maar over deze gedeelde melancholie spreek ik niet.

 

Kijkt u eens in de Liefdescursus, mijn dierbare Liefdescursisten, zodat u in ieder geval de eerste zorg aan uzelf kunt geven. Het is een begin. U gaat verder. Morgen gaat de zon weer op en bent u een dag dichter bij wat waarschijnlijk het afscheid zal worden. Bij de gedachte alleen voelt u het liefdesverdriet aandonzen. Als dat te erg is, blijf dan vooral de rest van uw leven in een liefdeloze verhouding. Toch maar niet? Volgende week spreek ik over het liefdesverdriet van het naderend afscheid. Op maandag 26 januari vindt u hier een nieuwe liefdesles van