Tussen Toen en Straks

Leiden, maandag 24 mei 2004

Lieve Liefdescursisten,

Heus, ze bestaan, de menschen die op de kleuterschool hun geliefde voor het leven ontdekken, beminnen en trouwen, en ook nog eens na een lang en gelukkig leven samen in dezelfde nanoseconde doodgaan. Het is zeer romantisch, alleen iets te saai voor een meeslepende bioscoopfilm.

Anderzijds is het niet de bedoeling van de liefde om de ene na de andere te consumeren, met bijbehorende allure en gebaren van grootsheid, denkend dat allerlei liflafjes bij elkaar een copieuze maaltijd vormen.

Er zijn Liefdescursisten die zich schamen omdat zij enkele grote liefdes hebben beleefd en toch nog een volgende wensen. Hmmm, beleefd? Overleefd, kan moi beter zeggen, afgaande op de afloop van de romance. Het is curieus hoe volmaakt de balans kan zijn tussen een romantische illusie en de daarop volgende desillusie. Vraiment, het is verschrikkelijk. Alhoewel nog iets erger is: een ooit bruisende liefde die langzaam doodbloedt, tot er alleen een verschrompeld hartzakje ligt, waar zelfs een straathondje de neus voor optrekt.

Moi dwaalt af, puzzelend over hoe deze complexe materie nu te vereenvoudigen opdat u het kunt begrijpen. Stap voor stap dan maar.

U beleeft een Eerste Grote Liefde. U belooft altijd van die ander te houden, u wilt trouwen, huizen kopen en kinderen krijgen en u weet zeker dat u voorbestemd bent om samen te zijn. Geen woord is u te groot, geen belofte te heilig. Dat alles verkondigt u aan iedereen die het wil horen. Met luide stem.

Maar ach. Uw Eerste Grote Liefde loopt weg.

Na een poosje, of de volgende dag al, ontmoet u een Nieuwe Grote Liefde. Bijbehorende grote gevoelens dienen zich aan, en u meent, denkend aan de Eerste Grote Liefde, dat u zich kennelijk vergist heeft. De Nieuwe Grote Liefde is de enige echte. En u toetert het uit, zo hard u kunt.

En wee. Ook de Nieuwe Grote Liefde loopt weg.

.

Gut, denkt u, tussen de dagdromen over zelfmoord door, dat is merkwaardig.

.

 

Desalniettemin stort u in en bezoekt de Liefdescursus.
Daarna staat u op en kijkt in de spiegel.

Twee keer dezelfde grote woorden gezegd. Zijn ze dan versleten, verbruikt, ongeldig verklaard en hoe moet dat dan als u een Derde Grote Liefde tegenkomt?

Moi houdt zielsveel van het Grote Woord, van elk woord eigenlijk wel dat drager is van liefde, tederheid of wildere vormen van passie, maar toch of juist daardoor is zij voorzichtig met die woorden.

Woorden kunnen slijten, kunnen betekenis verliezen, vlak en vaal worden. Dat gebeurt wanneer zij onoprecht gebruikt worden, alleen om het eigen hartseffect. Men kust iemand, murmelt woorden van liefde, en dat eigenlijk alleen om het kussen te verhartstochtelijken. Niet om de liefde zelf. Want die is er niet.

Zo zijn we aan de uiteindelijk verbazend-eenvoudige werkelijkheid van deze week beland. Een woord van liefde slijt nooit, indien het oprecht wordt uitgesproken. Een derde, een vierde, een honderste grote liefde - steeds weer zijn de woorden geldig. Indien het hart spreekt.

Dat is uw situatie, u die het verleden bijna verwerkte en naar de toekomst met wantrouwen kijkt. Wees gerust, liefde blijft bestaan. De ware liefde heeft vele gezichten, en kan zich aan u tonen op manieren die u zich nu niet voor kunt stellen.

Nog enkele weken ben ik onder u. De zomer nadert onverbiddelijk, en mijn amants in het buitenland smeken om een langdurig bezoek, waardoor mijn secretaris overuren maakt. Le pauvre, zeg ik terwijl ik in mijn bonbon-doos kijk.

Volgende week komt een ellendige kwestie aan de orde, waarover toch iemand wat moet zeggen. Ik zal u uiteenzetten wat de beste houding is die u kunt aannemen ten opzichte van nachtelijke dromen, waarin uw voormalige Geliefde opeens verschijnt. Zulks is onwenselijk en toch overkomt het u. Wat nu? Dat hoort op op maandag 31 mei van moi,