Dat Ene Gezicht

Leiden, maandag 17 mei 2004

Lieve Liefdescursisten,

Wie op iemand verliefd wordt, wie van iemand gaat houden, die zit met duizenden draadjes aan die ander vast. Ze groeien snel in aantal, die draadjes, zo snel, dat ze ontelbaar zijn. Maar als het fini is, moet elk van deze draadjes weer losgemaakt worden. Dat doet pijn. Vooral de laatste draadjes. Eentje die u venijnig steekt, is het draadje van uw gehechtheid aan het gezicht naar de voormalige Geliefde.

 

Het is hier niet de plaats om in te gaan op de emotionele gevolgen van kussen of elkaar langdurig in de ogen staren, laat staan andere activiteiten die buiten het voorstellingsvermogen van de beschaafde Liefdescursist dienen te vallen. Laat ik volstaan met vast te stellen, dat wie liefheeft, op een romantische wijze diep gehecht raakt aan het gezicht van de ander.

Het is zelfs zo, dat het gezicht van de ander voor u het gezicht van de liefde wordt.

 

Dat is vraiment heel fijn. Dat wil zeggen, zolang de romance bloeit. Daarna is het bepaald onfijn.

Nu zijn er twee mogelijkheden. Ten eerste. U laat zich leiden door een wanhopig verlangen dat het gezicht terug wenst. U zoekt dus naar iemand die eenzelfde soort ogen heeft, eenzelfde mond en al moet u ervoor naar Griekenland, u zoekt en zoekt ook naar dezelfde neus. Dat mensen zich een doel in het leven stellen, juich ik toe, maar het mag best iets minder destructief.

Want wat doet u? U denkt dat eenzelfde verpakking ook dezelfde inhoud zal bieden. Zelfs de in cellofaan verpakte kersenbonbons van Mon Cheri, een fatsoenlijk fabrieksmerk, vertonen onderling nog smaakverschillen.

En stel dat u de geadopteerde tweelinghelft van uw voormalige Geliefde terugvond, zou u dan werkelijk voor het leven gelukkig zijn? Ik meen, dat u die vraag inmiddels zelf kunt beantwoorden.

Benut daarom de tweede mogelijkheid. Inzicht ontwikkelen, en daardoor uitzicht krijgen op nieuw geluk. Dat gaat zo.

Denkt u eens terug aan de tijd dat u uw voormalige geliefde niet kende, sterker nog, helemaal niet op de hoogte was van diens bestaan. Toen koesterde u, min of meer bewust, ook beelden van liefde. Alleen, u kon zich geen voorstelling maken van degene die komen ging. Leest u deze regels nog eens een keer, en daarna nogmaals, zodat ze op u inwerken.

Bon.

Zoals in het verleden, zo ook in de toekomst.

Vandaag kunt u zich geen voorstelling maken van de Geliefde die u morgen zult ontmoeten. Het gezicht dat u zult liefhebben als geen ander tevoren, is onzichtbaar achterde mist van verwachting en hoop.

Is het dan verstandig of wenselijk om aan dat ene gezicht van vroeger vast te houden? Neen. Het is dom.

 

Nog even en ik laat u weer los, zodat u staande aan de rand van de lente de zomer in kunt duiken. Wel een reddingsvest aandoen, Liefdescursisten! Uw docente verricht maar op een zeer selectief groepje mond-op-mond beademing.

Volgende week behandel ik een kwellend probleem, dat iedereen overvalt die opnieuw lief gaat hebben. Al in de eerste dagen van de prille romance overvalt u een duister gevoel van verraad aan die ander, aan de ex-geliefde. Het is net, of u iets stiekems doet, dat ontdekt kan worden. Inderdaad, zie maar eens een balans te vinden tussen wat geweest is en wat zou kunnen komen. Bent u werkelijk een lage verrader indien u voorbij alle grote woorden van vroeger leeft en zomaar opnieuw begint? Op maandag 24 mei krijgt u antwoord van moi,