Nieuw Geluk en Oud Verdriet

Leiden, maandag 12 april 2004

Lieve Liefdescursisten,

Door mijn ernstige waarschuwingen van vorige week, zijn verschillende van u zenuwachtig geworden. Ik maakte u attent op de mogelijkheid emotioneel blind te zijn geworden, enkel door liefdesverlangen. Een ieder die aardig is of vriendelijk groet, ervaart u als een mogelijke Geliefde. En als plotseling de zon doorbreekt of er een hondje blaft, is dat een teken Gods. Natuurlijk. Meteen trouwen zou ik zeggen, dan bent u voor het leven onder de pannen.

Alleen is zo'n pannendak lek. De regen sijpelt er doorheen, en dat terwijl u net dacht dat u binnen was. Het is toch beter om na te blijven denken, in alle gevallen eigenlijk.

Maar ik geef toe. Ingeval van liefdesverdriet lijkt het opervlakkig bezien de oplossing van alle leed om verliefd te worden op iemand.

Op wie?

Gewoon, iemand.

Iemand die er wel is, dit in tegenstelling tot degene die er niet meer is en die u bijna vergeten bent, zoals u zichzelf elke vijf minuten uitlegt. Vergeten zou evenwel een stuk sneller gaan, indien niet alles in de wereld u herinnerde aan wat voorbij is. Zelfs op bussen en trams leest u opmerkingen over de voormalige Geliefde. Maar verder bent u die ander vergeten. Bijna helemaal.

Moi verneemt regelmatig van Liefdescursisten dat hen een wonder is overkomen. De ene dag nog radeloos van liefdesverdriet, de andere dag zielsgelukkig. Dat komt door een nieuwe liefde. De Liefdescursist in kwestie jubelt dat dit de echte ware is, en de vorige een kennelijke vergissing. Dan zet moi de digitale zakdoeken vast klaar, want het leed dat een wonder heet, laat nooit lang op zich wachten.

En inderdaad.

Binnen een maand of drie, afhankelijk van de bezoekfrequentie, komt dezelfde Liefdescursist weer aansnikken. Dat het uit is, en hoe kan dat nou, er was toch een teken Gods, dat hondje blafte toch niet zomaar?

Dat kinkhoest ook hondjes kan treffen, is dan minder relevant om uit te leggen, hoe interessant dergelijke ziektesymptomen ook zijn. Een andere kwestie is belangrijker.

Ziet u, doordat u zich in een nieuwe verliefdheid heeft gestort, is uw oude liefdesverdriet nog niet verdwenen. Het is alleen ondergronds gegaan. Wel aanwezig, maar onzichtbaar. Onvoelbaar. Ondergronds knaagt het aan de wortels van uw nieuwe liefde, die daardoor nooit diep kunnen komen, die geen voeding krijgen, die langzaam afsterven. Als er oud verdriet is, heeft nieuw geluk geen kans om te groeien.

Nu heeft u alweer en nog steeds verdriet. Het oude verdriet herhaalt zich in het eerste; want ieder afscheid heeft elementen van het vorige in zich. Zo is de levenswet voor verdriet.

U bent terug bij af, zij het dan u nu een vergissing heeft begaan die niet voor herhaling vatbaar is.

Maar geloof me, na de eerste weken wordt het minder erg. Dubbel verdriet verslijt tot enkel verdriet. Het herhalingsverdriet brengt u terug bij de kern van het eerste verdriet. Degene die u wilde vergeten en van wie u de naam steeds tegenkomt.

Met de recent opgedane levenservaring slaagt u er hopelijk in een tweede valkuil te vermijden, een nog dieper dan die waaruit u zopas omhooggestruikeld bent.

Stel, de telefoon gaat. Het is de voormalige Geliefde, die zich aanbiedt voor een gelukzalige hereniging. Nog voor de ander uitgesproken is, heeft u al toegezegd. Dan hangt u de telefoon op en vraiment, wat voelt u zich opeens vreemd. Volgende week vertel ik hoe dat komt. Tot dan geen inzichten omtrent zelf dergelijke initiatieven nemen, hoor Cursisten! Het was slechts een voorbeeld, bedoeld ter komende lering en niet tot navolging. Op maandag 19 april ontvangt u wederom enige richtlijnen van moi,