De Ideale Geliefde Verloren?

Leiden, maandag 5 april 2004

Lieve Liefdescursisten,

Het lijkt nog maar zo kort geleden, dat u vaste verkering had met de Ideale Geliefde. Alles aan die ander verrukte u. Dat innig-lieve gezicht, de stem die u altijd in vervoering bracht, de kloeke tred en dan was er die verrukkelijke lichaamsgeur, waartegen geen parfum het kon opnemen. Hoe heeft u zo'n parel, die gift der Goden, ooit kunnen laten gaan? Nooit meer zult u iemand ontmoeten die kan tippen aan degene die u verloren bent. Iedereen is minder, is niets, niemand. Wat nu?

Eenvoudig. Telefoneert u eens met iemand tegen wie u vroeger klaagde over het varken dat u destijds uw Geliefde noemde. Die heeft vast uw klachten onthouden, al was het maar omdat u zichzelf zo vaak herhaalde. Al hoort u slechts een echo van hetgeen u indertijd mateloos irriteerde, toch kunt u daarmee feilloos de diagnose stellen. U idealiseert de Geliefde.

Het is een verstandig inzicht, gefeliciteerd ermee. Helaas heeft u er niets aan. Het verstand heeft geen zeggenschap over het hart. De hiërarchie is andersom. Het hart regeert het verstand.

Dat wil evenwel niet zeggen dat u klakkeloos elke impuls van het hart moet volgen zonder verder na te denken. Het hart verlangt naar liefde, maar heeft advies nodig om de juiste weg daartoe te kiezen. Naar rechts, links, of toch rechtuit? Ziehier de invloed van verstandelijk advies. Beperkt. Toch nuttig.

Indien u ondanks het besef van idealiseren meent, dat u vroeger de Ideale Geliefde bezat, moet u even op het verstand leunen. Het verdient aanbeveling om de komende week geen contact op te nemen met het verdwenen wonder. De telefoon laat u met rust, en u draait ook niet het telefoonnummer van die ander om te zien of het allemaal nog werkt. Toevallig door de straat rijden, in de buurt moeten zijn, iets bijzonder noodzakelijks moeten vragen aan de broer, moeder of collega van de voormalige Geliefde, het kan best een weekje wachten. Ja, ook als u bestemd bent voor elkaar. Dan juist. Want noodlot, pardon, moi bedoelt bestemming, is meedogenloos.

In deze week gaat u zich bezinnen op de mate waarin de Geliefde ideaal was. In uw belevingswereld heet dat: u gaat zich voorbereiden op de hereniging. Goed uw best doen, hoor! Dan komt het vanzelf goed, precies zoals u dat iedereen verzekert. Ze zullen het vanzelf zien! O, nou!

Wat waren ook weer de redenen waarom het uit ging? Waar kon u echt niet meer tegen? Goed nadenken. Desnoods de uithuilschouders van weleer nog even raadplegen en oude dagboeken naslaan. Er moeten toch wat ergernisjes zijn geweest. U zult merken dat ze geleidelijk terugkomen, als u zich eenmaal begint te concentreren. Opschrijven! Het hart wist uit alles uit wat de liefdesdroom bederft. Daarom heeft u immers het verstand aan het werk gezet. Met pen en papier, zodat de lijst tastbaar is, tastbaarder dan een bestand in de computer.

Kijk.

De lijst groeit. En u besluit, dat met een beetje inschikken er mee te leven valt. Feitelijk gaat het om details, vindt u. Na de hereniging zult u gewoon wat beter uw best doen. Alles moet en zal goed komen.

Maar er is toch iets, waar u liever niet aan denkt. Dat ene, waar uw gedachten steeds naar uitgaan, waarna u terugschrikt. Nee, niet aan denken, flitst het door u heen, en weg is dat ene weer. Het is net of u iets voor uzelf verborgen houdt, uit het zicht.

Dat is ook zo. Uw gedachten willen dat ene onderzoeken, uw hart wil het niet weten. Om dat ene gaat het.

Wat is dat? Voor een ieder is het verschillend. Het kan heel erg zijn. Of iets, dat niet erg lijkt, maar het toch is. Een vrouw kan jaren achtereen verdragen dat haar Geliefde vergeet wanneer zij jarig is en haar nooit een cadeau geeft, maar knapt wanneer hij in gezelschap een grapje daarover maakt. Dan is haar begrip op. Een man kan het huis van zijn Geliefde van onder tot boven verbouwen zonder van zijn Geliefde een woord van waardering te verwachten, maar breekt op het moment dat zij een andere man dankt voor het kopje thee dat hij inschenkt. Een klein voorval, onbetekenend voor omstanders, fataal voor het hart dat zo graag wil liefhebben maar het plotseling niet meer kan. Door dat ene.

Daar gaat het dus om. Dat ene. Het is gebeurd, helaas. Negeren, dwingt het hart, maar zou dat werkelijk gaan? Nee, weet het verstand. Daarom mocht u deze week geen contact opnemen, omdat u dit onder ogen moest zien. Dat ene. Dat hele pijnlijke. Dat onoverkombare, waardoor het uit is gegaan met iemand die toch een mens was, in plaats van uw Ideale Geliefde. Laat u dit besef op u inwerken.

Romantische ontnuchtering is een wreed iets in de lente. Mes pauvres. Alles bloeit en groeit, alleen niet voor u. Die ander was de ware niet, weet u nu. Maar: u weet het verstandelijk. Het hart is boordevol gevoelens van liefde en hartstocht en tederheid en verlangens, het borrelt over, ze willen stromen, die gevoelens, waar kunnen ze heen? O, mijn dierbare Liefdescursisten, deze fase maakt u zo kwetsbaar. U zou in staat zijn zich te verlieven op de eerste de beste die u groet, zonder te weten wie het is, alleen omdat u restanten liefde in u meedraagt die u overmatig verlangend maken. Volgende week leg ik uit hoe u een destructieve tussen-romance voorkomt. Op maandag 12 april leg ik uit hoe dat moet. Niet bang zijn, u mag leunen op moi,