Het Verloren Hart

Leiden, maandag 1 maart

Lieve Liefdescursisten,

Wild en ontembaar zijn de bewegingen van het hart. U vraagt mij wanhopig wat toch te doen met uw hart, dat u indertijd, vorige week of misschien gisteren pas, wegschonk om het niet meer terug te krijgen. U zegt mij dat de bananendoos met spullen van de voormalige Geliefde nog wel een week in de schuur kunnen staan. Maar eerst uw arme verloren hart, hoe krijgt u dat weerom?

Het kan voorkomen dat u uw hart schenkt aan iemand die het niet waard is. Die neemt uw hart aan, draait het een paar keer om en laat het vallen, om er daarna op te gaan staan. Vast expres, hoopt u nog, radeloos krimpend van de pijn. Maar neen. Het is niet eens opzet, die tenminste van enige betrokkenheid zou getuigen, zij het een negatieve, maar het is erger. Onwetendheid. Onverschilligheid. Emotionele domheid, die weigert te leren. Of het is angst.

Waarom gebeurt dat, Liefdesdocente, vraagt u mij. Heeft dan niet iedereen een hart dat naar liefde verlangt?

Ja.

Het verlangen is er altijd. Voor enkelen is dat verlangen zelfs zo groot, dat ze het voortdurend moeten temmen. Vlug in je hok, verlangen-naar-liefde, dwingen ze, voordat ik me aan je moet overgeven. Voor hen is het idee van liefde-kunnen-hebben hetzelfde als liefhebben.

Maar liefhebben is toch anders.

Is een foto soms de werkelijkheid? Neen. Slechts een afspiegeling ervan, een geheel van schaduwen ontstaan dankzij het licht. Wie alleen in zijn zelfgeschapen foto's leeft, kent het werkelijke licht niet. Voelt niet de liefde ervan. Blind is zo iemand, voor wat te zien is.

Een hart dat is weggegeven, komt niet vanzelf weerom. U kunt wachten op wat de postbode brengt, maar bij de postbestellingen raakt af en toe iets kwijt, en u zult altijd zien, dat zoiets dan net uw pakje treft. Beter is het daarom, zelf tot handelen over te gaan.

Dat handelen betekent een wilsbesluit nemen. U besluit, dat u niet meer verbonden met die ander wilt zijn. Zeg dat eens hardop voor uzelf.

Et voila! Meteen merkt u dat uw hart terug is- want het protesteert, fel en pijnlijk.

Nog een keer zeggen: u wilt niet meer verbonden zijn met die ander. Weer reageert het hart. Probeer ook variaties uit, zeg dat genoeg genoeg is, dat het voorbij is en dat uit uit is en niet aan.

Hardop zeggen, Liefdescursisten. Zorg ervoor dat u alleen bent, dat de radio afstaat en uw mobiele telefoon is ingesteld op bewegingloze vibratiestand. Dan hardop zeggen. Uw hart moet het kunnen horen.

Verlang maar niet meer van uzelf deze week. Het is al veel, en wat het hart terugzegt, veroorzaakt nog meer. Ga niet met uw hart is discussie. Verstand heeft het nooit gewonnen, en al leek het zo, dan ging er toch meer verloren.

En nog altijd en steeds maar door staat die bananendoos met spullen in uw huis of schuur. Een restant liefde, maar toch: liefde. Herinneringen, dromen, verlangens, ze zitten allemaal opgepropt in de bananendoos. Wanneer kunt u er ooit afstand van doen, verzucht u. Misschien volgende week. Dan vertel ik u hoe u alles kunt behouden juist door afstand te doen. Het is geen Zen-kunstje, maar een praktisch-emotionele oplossing. Die verneemt u op maandag 8 maart van moi,