Liefde komt vanzelf... of niet?

Leiden, maandag 28 januari 2002

Mijn Lieve Liefdescursisten:

Veel wordt mij verweten en mijn favoriete vijanden putten zich zelfs wekelijks uit om nieuwe beschuldigingen te vinden. Ik hoor het lankmoedig aan. Alles mag men van mij zeggen, maar niet dat ene: dat ik in de romantiek passief ben. O, neen, voor mij geen blind vertrouwen op onbestemde ontwikkelingen die "spontaan" zouden moeten plaatsvinden. Ga een half jaar op de hei zitten, zou ik zeggen, en vraag u daarna af hoe het in 's hemelsnaam kan dat u zich zo eenzaam voelt. Die vraag stellen, is meteen het antwoord geven. Weer schalt mijn zoete dogma door ons Liefdesklaslokaal: liefde is een werkwoord. Maar leg dat eens uit aan mijn Cursist "Beroerd in Beetsterzwaag".

Onze knorreman vertelde mij dat hij hoegenaamd geen zin heeft om zich in te spannen voor het verkrijgen of behouden van liefde. Hij vindt, dat de moderne samenleving is doorgeschoten in de idee dat alles maakbaar is. Liefde, zo redeneert hij, moet vanzelf op je pad komen. Contactadvertenties, dansavondjes of blind dates? Allemaal onzin, meldt deze Liefdescursist. Intussen zit "Beroerd in Beetsterzwaag" alleen, met slechts zijn eigen overtuiging als gezelschap. Wat nu?

Wel, "Beroerd in Beetsterzwaag", er valt werkelijk iets voor je standpunt te zeggen. Andere Liefdescursisten mailen mij al honderden of duizenden guldens - eh... euro's - te hebben gespendeerd aan bemiddelingsbureautjes zonder dat ze een grote liefde geleverd kregen. Alsof ik de Consumentenbond inzake de Liefde ben, verwachten zij van mij dat ik opheldering van zaken geef. Vooruit dan maar. In één woord: foei.

Liefde is niet maakbaar. Zij valt niet te bestellen bij een bemiddelingsbureautje. En zij is zeker niet te vinden voor degenen die er het hardste naar zoeken. Dat geef ik je toe, "Beroerd in Beetsterzwaag". Mais...

Mais... In de liefde is er gelukkig altijd een mais.

Mais, "Beroerd in Beetsterzwaag", je hoeft je principes niet op te geven om dichter bij de liefde te komen. Als jij beroerd van eenzaamheid bent, en je hart verlangt naar tederheid, dan raad ik je aan de Liefdestechniek van de Zachte Krachten te gebruiken.

Met de Liefdestechniek van de Zachte Krachten stuurt u de loop des levens een beetje. Niet veel. Lentement, zou mijn tante uit Parijs zeggen, die de dag neemt en bijstuurt al naar gelang haar stemming.

Enkele voorbeelden zullen "Beroerd in Beetsterzwaag" en u, mijn andere Liefdescursisten, duidelijk maken hoe deze bijzondere Liefdestechniek werkt.
U bezoekt geen dansavonden voor alleenstaanden, maar gaat naar een 'gewoon' café. Daar vraagt u geen telefoonnummers, maar glimlacht alleen als u een Mogelijke Geliefde ziet. Tijdens die glimlach denkt u aan het mooiste dat er kan gebeuren. Met andere woorden: u opent uw hart. Niet gaan staren, Liefdescursisten, dat wordt gauw griezelig gevonden.
Contactadvertenties laat u achterwege. Waar u bent, daar legt u contact. Niet alleen in de krant. In winkels groet u iedereen vriendelijk, in de boekhandel vraagt u naar bundels liefdespoëzie en op straat maakt u praatjes met aardige mensen. Eventueel kunt u in het park hartelijke gesprekken gaan voeren; maar doe dit alleen bij daglicht.
Andere uitingen van Zachte Krachten zijn: onbaatzuchtig cadeautjes schenken, welgemeende complimenten geven en een kwaad woord met een goed beantwoorden.

Is het duidelijk? Ook voor "Beroerd in Beetsterzwaag"? Wie liefde wenst te ontvangen, begint met liefde te geven. Dat is de Liefdestechniek van de Zachte Krachten.

Op mijn Spreekuur van volgende week verschijnt "Mismoedig in Meppel". Deze Liefdescursist ziet Valentijnsdag met angst en beven naderen. Hij wil graag romantische kaarten versturen naar een Mogelijke Geliefde, maar is bang dat het hele dorp erachter komt. Daarom durft hij niets te sturen. Hoe moet dat nou met Valentijnsdag?
Op maandag 4 februari leg ik uit wat "Mismoedig in Meppel" kan doen om uit zijn zelfbedachte misère te geraken. Zo moeilijk is het straks niet meer met het wijze advies van moi,