Met Haar Meer Mans

Leiden, maandag 17 juni 2002

Lieve Liefdescursisten,

In de drogisterijen zijn vele apparaatjes te koop waarmee men het uiterlijk kan aanpassen. De een koopt er een doe-het-zelf-tatouage set, de ander een lippenstift en een derde zoekt er naar het nieuwste model rugonthaarder. Tevergeefs, want dat is niet te koop. Het is een wat prozaïsch onderwerp dat ik hier naar voren breng, wat te fysiek ook, au fond, maar gezien het romantische leed dat het rughaar veroorzaakt, ben ik bereid dit grensgeval oogluikend in de liefdeslessen toe te laten. Rughaar. Een cru woord.

Wat doet dat haar toch op een mannenrug? Niet veel goeds. Het zit er maar en groeit ongecontroleerd alle kanten op. Soms verenigt het zich met okselhaar, dat eveneens een primitieve wildgroei beleeft. Op zonnige dagen broeit het rughaar, zodat er hier en daar vochtige plekken ontstaan in de bovenste laag van de rughuid. Daar ontstaan vervolgens kleine beestjes, die allemaal honger hebben.

Neen, ik hou niet veel van rughaar.

Moi kan rustig zeggen dat zij een obsessie heeft voor het mannelijk lichaamshaar. Met name neushaar kan zij bestuderen met een aandacht of er plotseling nieuwe bloemen uit zullen groeien. Haar op de tenen, haar op de knokkels, haartjes uit oren, u noemt het, ik vind er een eigen charme in. Zo niet in overdadig rughaar.

Het spijt mij wel dat ik in deze mijn Liefdescursist "Harig in Harlingen" weinig troost kan bieden. Hij beklaagt zich over zijn voortwoekerend rughaar. Naar het strand durft hij niet, de disco is voor hem verboden terrein en alles welbeschouwd, ziet hij de rest van zijn ongetwijfeld lange leven in grote eenzaamheid verlopen. Hij is vol schaamte en verdriet. O, waarom moet hij toch zo zijn? Niemand van zijn soortgenoten weet raad. Leuke overhemden met lange mouwen geven niet die geborgenheid die hij van een Geliefde verwacht. Of ik raad weet...

Nu, er zijn velen als "Harig in Harlingen" . Denk aan huidziekten, aan brandwonden en pigmentstoringen. Of aan andere zaken, waarvoor u verwacht gespaard te blijven. (Waarom eigenlijk? Heden gij en morgen.... )

"Harig in Harlingen" en zijn vrienden hebben twee opties, naast het in de donkerte voortvegeteren natuurlijk.
Zij kunnen naar de plastisch chirurg om daar electrisch onthaard te worden. Dat kost wat aan tijd en geld, maar uiteindelijk levert zo'n dure ontharingskuur wel resultaat. Daarna moet u naar de psychiater, om de innerlijke harige man in u los te leren laten. Toch nog een vrij langdurige geschiedenis, al met al. Misschien is de tweede optie daarom beter, al vereist die een bepaalde psychische rijpheid.
U kunt alle schaamte en verlegenheid met éém zwiep de asemmer in gooien. Hop, het strand op, de etalage van zomerlichamen in. Laat ze maar kijken, u bent de atrractie van de dag, dankzij uw verschijning hebben ze in hun lege levens eindelijk iets om over te praten. Goed beschouwd heeft u zo een rijker bestaan dan hen. Probeer niet op ze neer te kijken in deze roes van mentale zelf-overwinning.

Want een roes is het, u opeens bevrijden uit de kluis van angsten en wat-alsen. Ik waarschuw dus maar even dat na de eerste roes de eerst instorting volgt. Ook die gaat voorbij. Dan nog een rustige periode waarin u meent de balans gevonden te hebben, opgevolgd door een gemiddelde levenscrisis en het evenwicht dat u daarna vindt, houdt u waarschijnlijk wel vast. Deze wijze woorden zult u zich pas herinneren in dat stadium. Ze uitprinten en op het keukenkastje plakken is dan ook zinloos.

Het zal "Harig in Harlingen" en zijn vrienden genoegen doen te weten dat er vrouwen zijn, meisjes ook, die zich vooral en soms zelfs alleen aangetrokken voelen door heren met overmatig rughaar. Ontvang die aandacht, "Harig in Harlingen", maar laat het niet alleen om uw rughaar gaan. U bent zelf ook een mens, daar ergens onder het rughaar, en ook u heeft een mensenhart. En neen, ik breng niemand meer met elkaar in contact. Liefdesbaby's zijn er al genoeg op de wereld.

En dan is het volgende week zo ver: de laatste aflevering van deze reeks Liefdeslessen. Ik laat u met grote ongerustheid voortwankelen op eigen benen. Toch meen ik, dat het moet. Aan mijn hand heeft u de eerste stappen gezet en al zult u zeker vallen, u moet leren zelf op te staan. Het valt me zwaar om u, mijn liefdespupillen, los te laten. Daarom zal ik aanstaande maandag u een aantal nuttige adviezen en wijze raadgevingen aanreiken waarmee u zonder al te grote misstappen door de zomer komt. Wat die handreikingen zijn, hoort u volgende week van moi,