Mailen en ontmoeten

Leiden, maandag 27 mei 2002

Dierbare Liefdescursisten,

Wat het het toch heerlijk om romantisch te mailen. Des morgens zet u vol hunkering de computer aan, in de avond produceert u spontane mails waar u de hele dag over heeft gepiekerd en in de nacht weet u wat u eigenlijk had willen zeggen. Zo gaat de dag snel om, en daarna is er weer een dag, een week, een maand en eh.. een leven. Mais... komt u daar wel aan toe, als u zich zo overgeeft aan de mail-obsessie? Een prangende vraag voor velen, maar zeker voor mijn Liefdescursist "Passief in Pijnacker".

"Passief in Pijnacker" schrijft mij een succesvol man te zijn, in de bloei van zijn leven. Hij heeft een goedbetaalde baan in de computersyteembouwerij, een auto en een hypotheek. Met zijn moeder - sinds lang weduwe - deelt hij de zorg voor een labrador, dus feitelijk heeft hij ook een sociaal leven. Alleen geen Geliefde, mailt hij treurig.
Nu ja, soms wel. Dan dwarrelt er iemand zijn mailbox binnen, als reactie op een van zijn duizenden digitale contactadvertenties. Zo'n vluchtig contact weet hij razendsnel om te bouwen tot een romance en hij hoort al bruidsklokken beieren maar dan...

... dan vraagt zijn cybergeliefde om een ontmoeting. Dat had hij al die tijd afgehouden. Te druk, ziek, de labrador moest naar de dierenarts, of zijn moeder had hem nodig bij de afwas en zo was er altijd wel wat.

Dan gaat het altijd op dezelfde manier verder. Zij dringt aan, hij ontwijkt. 't Is net zo'n verschrikkelijke tango. En 't eindigt ook met een lege belofte. De mailcorrespondentie is fini, de bruidsklokken zijn verstomd en het enige dat "Passief in Pijnacker" nog hoort, is het eenzame kloppen van zijn eigen hart. Hoe lang nog, vraagt hij mij wanhopig.

Ja, "Passief in Pijnacker", dat is aan jou om te bepalen.

Het frappeert mij toujours hoe vaak een Liefdescursist in staat is om hetzelfde patroon af te wikkelen, en steeds met een gretigheid of het de eerste keer is. Ach, als eenzelfde hartstocht toch eens aan betere zaken geschonken werd! Er zijn zoveel goede doelen, en landmijnen genoeg om opgeruimd te worden door enthousiaste vrijwilligers.
Is het niet zo, dat als u keer op keer eenzelfde situatie overkomt, het aannemelijk is dat u hieraan een bijdrage levert?
In toeval universele tombola's geloof ik niet. Daarvoor vind ik het leven te kort. Waarom steeds zitten wachten of iets zich ten goede keert, als er zo veel aan te sturen valt? Denk daar eens over na, "Passief in Pijnacker".

"Passief in Pijnacker" is een dromer, en geen doener verklaart hij. Begin er dan ook niet aan, zeg ik. Het menselijk gemoed is nu eenmaal zo dat het een gemakkelijk tot het ander leidt. Bij de een blijft het bij twee, drie gedachten. Een ander wordt hysterisch en moet opgenomen worden in een kliniek- waar ze tegenwoordig ook mailfaciliteiten hebben, zo begrijp ik uit de aanwas van de lente-ellende die velen onder u heeft getroffen.

"Passief in Pijnacker" wil Geliefde buiten de computer, maar is er tegelijkertijd bang voor. Hij is romantisch bij het obsessieve af. Hij idealiseert de vrouw. Ieder woord interpreteert hij positief, het verzwegene vult hij op eigen initiatief in en wat morgen gaat komen, zal hem alleen maar hypergelukkig kunnen maken. Zo graaft hij zijn eigen graf, waarmee hij anderen die dit beroepshalve doen, het brood uit de mond stoot.

Het zou "Passief in Pijnacker" en vele andere Liefdescursisten die ik niet bij naam hoef te noemen, goed doen als zij eens een realistische kijk op de romantiek ontwikkelden. Romantiek is het verlangen naar iets moois dat komen kan, en de spanning voelen en accepteren dat het ook anders kan zijn. Niet: dwingelandij dat het beslist moet en zal zijn zoals dat ene ideaalbeeld laat zien. Sta eens open voor verrassingen, "Passief in Pijnacker" en anderen, dat zal uw liefdesleven aanzienlijk verbeteren. Van illusies alleen wordt niemand gelukkig.

Enfin. Soms moet moi hard zijn. 't Ligt me niet. Mijn karakter is eerder geneigd tot genade al betreur ik het, zoals mijn vaste Liefdeskneuzen weten, dat de lijfstaffen in Nederland afgeschaft zijn. Het oude systeem van Niet Horen Maar Voelen is velen tot heil geweest en heeft nauwelijks iemand schade toegebracht.

Aanstaande maandag treedt een dames-Cursist naar voren. "Listig in Lutjebroek" vraagt aan mij of zij de waarheid en niets dan de waarheid dient te verkondigen in het romantische verkeer, of dat zij het welbekende arsenaal aan vrouwelijk raffinement nog maar gebruiken. En hoe of de Liefdesdocente dat doet, met haar collectie lederen baby dolls. Het is een intrigerend dillemma, dat overigens nooit het mijne is geweest. Het antwoord ligt dan ook voor mijn hand. Wat dat is, horen "Listig in Lutjebroek" en u volgende week van moi,