Moderne Vrouwen en Ouderwetse Liefde

Leiden, maandag 29 april 2002

Lieve Liefdescursisten,

Regelmatig overkomt het mij, dat een heer en ik op hetzelfde moment bij een deur arriveren. Hij kijkt mij dan ietwat kopschuw aan, zijn schouders wat bangelijk bijeengedrukt. De man is bang dat ik een moderne vrouw ben, zo eentje die alle deuren zelf wel openrukt en dan voortvarend naar binnen stormt. Dergelijke Kenau's komen vooral voor in nachtmerries; in het dagelijke leven zijn ze zeldzaam. Om zo'n man te bemoedigen, giechel ik en kijk ouderwets-hulpeloos naar de deur. Dat helpt. Hij recht zijn rug, duwt de deur open en dankzij zijn bezielend ingrijpen kan ik verder op mijn levenspad. Man blij, ik blij. Maar kan dat werkelijk niet anders?

Dat staat te bezien.

Ik ben graag goed voor de menschen en als ik leed zie dat verholpen kan worden, zal ik het niet laten. Vooral niet als het om 't zwakste geslacht gaat, waarmee ik natuurlijk de heren der schepping bedoel. Als een man zich beter voelt, als ik me hulpelozer voordoe, wil ik best even toneelspelen. Alleen zegt het natuurlijk veel over de kracht van zo'n manspersoon.

Daar weet mijn Liefdescursiste "Agressief in Arnhem" meer over te vertellen. Zij is een moderne vrouw die assertiviteit belangrijker vindt dan mededogen. Is er een deur, zij doet hem open. Heeft ze het koud, dan trekt ze haar jas aan zonder daarin geholpen te moeten worden. Zij draagt broeken. Ze heeft een harde lach. En het allerergste: soms rookt ze een sigaar.
Door al deze zaken vindt men haar een moderne vrouw. Een van het soort, dat niet kan deugen. Alsof mensen die broeken dragen niet aardig kunnen zijn! Dergelijke manonvriendelijke gedachten zijn verre van mij. Intussen lijdt "Agressief in Arnhem" onder de vooroordelen die men heeft over moderne vrouwen.

Ach, "Agressief in Arnhem", wat moeten we toch met jou beginnen? Je eist het recht op om jezelf te blijven en vindt dat een beetje kerel moet zien dat jij in je hart juist zo charmant en zachtaardig bent. Vraiment, ik gun je alle vormen van jezelf-zijn, maar gun jij dat ook aan de heren? Wie door het leven klost, gaat snel op kwetsbare tenen staan. Daar is niet iedereen van gediend.
Zelf denk ik dat we midden in een nieuwe romantische fase zitten. De oude tijd waarin een vrouw een afhankelijk vogeltje was en een man de stoere beschermer van het nest, is voorbij. Maar de nieuwe tijd is er nog niet. Denk eens aan de donkere bioscoopzaal. Welke vrouw slaat heur arm intiem om zijn schouders? Moi is meestal de enige. 't Is voor de meeste mannen even wennen, en daarna willen ze nooit meer anders.
De normen van de nieuwe en de oude tijd vermengen zich. Daar komt al die verwarring door. Alles lijkt maar te kunnen en mogelijk te zijn. Niets is zeker, alles onzeker, en soms ook weer anders.
Daarom pleit ik voor mildheid en geduld met elkaar. Omdat vrouwen nu sterker worden, is het aan hen om daarin met wijsheid te handelen. Bon, we kunnen zonder bijstand onze jas alleen aantrekken. Moet dat iedere keer bewezen worden? Gun hem zo af en toe de zekerheid die de oude galante normen hem brachten en laat hem de jas ophouden. Geef hem een handtas om te dragen, acccepteer lelijke bouquetten door hem persoonlijk uitgekozen, verdraag nietszeggende mededelingen over het vermogen van zijn auto. En leef intussen verder.

Dat zou ik tegen "Agressief in Arnhem" willen zeggen: geduld, mededogen, wijsheid. Ja, er zijn spannender dingen. Maar die duren meestal kort. En "Agressief in Arnhem", helpt je dat aan de man? Ik dacht het niet.

Deze week was moi vol mededogen. 't Was nauwelijks vol te houden, maar voor u, mijn Liefdescursisten, heb ik dit toch willen doen.
Aanstaande maandag trek ik mijn ijzeren naaldhakken aan en behandel een ander onderwerp met u. "Oliedom in Oldenzaal" is dan aan de beurt. Deze man denkt dat de aanhouder wint, dat geduld beloond wordt en dat 'kan niet' op het kerkhof ligt, naast 'weet niet'. Is dat liefdestechnisch gesproken zo? Ik hou me nog even in, maar volgende week verneemt u het antwoord van moi,