Van Crisis naar Kans

Leiden, maandag 22 april 2002,

Mijn dierbare Liefdescursisten,

Nauwelijks zijn we gewend aan de lente, of de eerste harten blijken alweer aan gruizels te liggen. Wrokkig kijken deze Liefdescursisten naar dartelijke lammetjes: waarom zijn die wel blij, en liggen andere schepselen Gods in bed te snikken? Nu, het lijkt me dat u daarop geen antwoord wilt. Wat als ik zou zeggen: "U verdient het." Of: "Pure willekeur." Ook kan ik mooi preken, al zeg ik het zelf, over vervloekingen en Ezechiëlse waarschuwingen, maar daarmee schiet u vandaag niets mee op, en morgen nog veel minder. Daarom laat ik alle overpeinzingen die ik vorige week beloofde achterwege en verleen u noodhulp, om grote en kleine romantische verdrietjes mee te genezen.

Het betekent wel, dat mijn Liefdescursiste "Agressief in Arnhem" nog een weekje zichzelf moet zien te vermaken met haar overtollige energie. Kan zij haar testosteron bedwingen en moeten alle mannen in Arnhem 's avonds nu maar binnenblijven? Het televisiejournaal zal het ons de volgende week leren.

Allereerst dit: er is geen geschikt seizoen voor liefdesverdriet. De zomer brandt de eenzaamheid in uw hart, in de herfst huilt de regen mee, de winter verkilt u tot op het bot en de lente, nou ja, dat weet u zelf wel. Verdriet komt altijd ongelegen, dat is het ellendige ervan. U kunt het niet bestellen voor een ledig uurtje, het komt, en blijft als een ongenode gast altijd veel te lang op uw bankstel zitten.

Liefdesverdriet is een crisis, Cursisten. Laat u niets wijsmaken door de omgeving. Negeer opmerkingen als "het gaat wel over" en "er zijn genoeg anderen" of wat er verder uitgekraamd wordt. Ik zeg: u bent in crisis. Handel ernaar.
Neem extra vitaminen, ga af en toe wandelen of fietsen voor de afleiding, zorg voor een redelijke nachtrust. En praat alleen met mensen die het zelf ook hebben meegemaakt. Zo komt u de eerste tijd door.

Of het goed komt, hoe lang het duurt en wat de ander nu zou doormaken, zijn vragen die mij vaak gesteld worden. Feitelijk doen de antwoorden er niet toe. Daarom wil ik u ook op het hart drukken: ingeval van liefdesverdriet concentreert u zich op uzelf. Dat is al ellendig genoeg. Die ander, nou, dat is inderdaad een ander, moet u toegeven, een soort intieme vreemde waarover u niet hoeft na te denken.

Tot dusver de crisis.
Et maintenant... de kans!

In uw allerdiepste ellende komt één-en-dezelfde gedachte steeds terug. Die maakt u het ongelukkigst. En die zal de kans zijn.

U denkt dat er nooit meer iemand van u zal houden. Bon. Dan kunt u gaan bedenken wat u dan wel met de rest van uw leven gaat doen. Een zinvoller moment daarvoor dan nu, zal de komende tijd niet meer aanbreken.
U vreest dat die ander meteen met een ander gelukkig zal zijn? Alors, dat is de lakmoesproef van uw liefde. Gun die ander het beste, onafhankelijk van uw welzijn. U krijgt een oefening in altruïstische liefde cadeau, waar anderen voor naar therapie moeten. Wees dankbaar.
U vermoedt dat uw hart van steen is? D'accord, ga dan maar in Roemenië weeshuizen voor kinderen opknappen. Daar leert u wel weer wat wenen is. Of als dat land te ver is: probeer iets voor anderen te zijn.

Hopelijk is het principe hiermee duidelijk. Doe iets met uw liefdesverdriet, Cursisten, dan heeft u er tenminste nog wat aan.
Aanstaande maandag vervolg ik de liefdesles met mijn Liefdescursiste "Agressief in Arnhem", die klaagt over de vooroordelen die zij als moderne vrouw tegenkomt. 't Is toch wat. Zelf heb ik er nooit bezwaar tegen gehad als een heer mijn handtas wil dragen en waarom dat is, plus andere intieme bekentenissen, verneemt u volgende week van moi,