De goede Duitser
of: wat brieven kunnen verbergen
Leiden, maandag 5 maart 2007
Dierbare Liefdescursisten,
De lentegevoelens groeien. De natuur ontluikt.
Straks staat alles in volle bloei en hoe
moet het dan met u? Zult u eenzaam door
de straten slenteren terwijl zelfs het
geringste eendje met een ander eendje in
een slootje zwemt? Neen, en daarom neemt
uw romantische verwervingsactiviteit toe.
Brieven, mails, sms-berichten, ansichten,
toe maar, toe maar. Blijft u wel opletten?
Naturellement. Dat is een akelig
nuchtere opmerking. En dat die van moi,
de Liefdesdocente moet komen! Ja, juist.
Want deze voor-lentedagen brachten herinneringen
terug aan J. uit Frankfurt. Hij kon het
niet helpen dat hij Duitser was, een feit
dat mijn moeder negeerde. Zij vond diepe
vreugde in het maken van na-oorlogse opmerkingen. Enfin.
J. stuurde mij hartstochtelijke mails,
betoverde mijn hersens met Duitse poëzie
die hij telefoniek aan mij doorlispelde
en stuurde mij foto's van zichzelf, waarna
ik zeker wist met een Duitse engel van
doen te hebben. Ach, dat beeldschoon halflange
haar, golvend over zijn schouders! O, die
ferme oogopslag! Ah, alles! Kortom, het
werd tijd om elkaar te ontmoeten. Inmiddels
had ik al toegezegd in Duitsland te komen
logeren, dan kon ik ook fijn met zijn grootvader
praten, had J. gezegd.
Die avond kwam hij naar Nederland. Met
de auto scheurde hij naar zijn bestemming.
Dat was ik, wachtend in een Grand Café.
De toekomst tussen J. en
mij was beslist op het moment dat we elkaar
zagen. Zijn engelenhaar droeg hij in een knotje,
dat als een dode muis in zijn nek hing.
De oogopslag was dikkig, door de drank
die hij had ingenomen. Dat hij hinnikte,
hielp evenmin, al begreep ik later dat
het een vriendelijk lachje was geweest.
Diezelfde avond scheurde
J. weer naar zijn Heimat. Terug moest hij
toch.
Hoe kon dat nou, na zo'n
week van intensieve mailwisseling?
- Het klikte gewoon niet, kan gebeuren
- Was de Liefdesdocente eigenlijk niet
het slachtoffer van haar verbeeldingskracht?
- Men moet ook niet 's avonds afspreken
- Een week wachten op een afspraak is
eenvoudig te lang
Hoe het ook zij, van J. heb ik niets meer
gehoord, en van zijn grootvader evenmin.
Nu ik op de situatie terugkijk, weet ik
dat het een teken aan de wand is, als een
Aanstaande Geliefde je bestempelt als 'psychopate'
omdat je hem niet wilt kussen. Ik vat het
even samen, Liefdescursisten, u begrijpt
wel dat het een tumulteuze avond was.
Desalniettemin verborgen al zijn digitale
liefdesbrieven wie hij zou zijn in mijn
wereld. Gelogen heeft hij nooit. Als iemand
vertelt altijd de mooiste kleren te dragen,
kunt u ze even oprecht lelijk vinden. Zegt
iemand een warme uitstraling te bezitten,
welnu, u griezelt misschien van de klefheid.
Belooft iemand geweldige gesprekken te
voeren, dan kan dat betekenen dat u moet
luisteren.
Het zijn dezelfde woorden, alleen betekenen
ze iets anders in uw wereld en die van
de Aanstaande Geliefde. Vooral in internationaal
verband is het bijzonder aan te raden,
om te achterhalen of in dezelfde wereld
woont. Daar is, getuige mijn ervaring,
langer voor nodig dan een week. En korter
dan een ontmoeting die uren duurde.
U blijft mailen en
dat mag. Maar, dierbare Cursisten, kijkt
u ook wel eens in het groot volledig Liefdesarchief?
Zie bovenaan, linkerkant. Even doorklikken.
Vanwege de overweldigende informatie die
u daar zult aantreffen, is er deze week
geen Leermoment.
Ook volgende week ga ik in
op het belang van duidelijkheid in de internationale
romantiek. Wat te doen bijvoorbeeld als
u beiden het Engels slecht beheerst? Iemand
moet de taal van de ander leren. S. uit
Zweden stuurt me al enkele jaren onbegrijpelijke
emails, waaruit wel zijn amoureus verlangen
blijkt, maar niet enig begrip van de situatie.
Ik overweeg Zweeds te leren. De voors en
tegens, alsook de praktische implicaties
van een dergelijke situatie, verneemt u
op maandag 12
maart van moi,
|
