Onze man in Afghanistan
of: bindingsangst en afstand nemen
Leiden, maandag 12 maart 2007
Lieve Liefdescursisten,
Er zijn er, die zich vol overgave storten
in een romance en grenzenloos voelen
en denken. Er zijn er ook, die bang zijn
voor intimiteit en alleen over gevoelens
kunnen praten als er een land, een zee
of een werelddeel aan afstand is. Er zijn
ongelukkige combinaties van deze persoonlijkheden.
Ik zeg dit uit eigen ervaring.
Eens vatte ik een diepe passie op voor
J. Een Engelsman die regelmatig naar een
ander land verhuisde om daar mooi ontwikkelingswerk
te verrichten. J. vond zichzelf een wereldburger.
Ik ook. Toen J. vertelde in Bulgarije te
wonen, een land dat me nooit bijzonder
was opgevallen, vond ik Bulgarije een wereldland.
Het Bulgaars leek poëzie, dus die
taal wilde ik leren, dan kon ik met J.
fijn Bulgaars spreken.
Nog voordat ik de Bulgaarse beginselen
kende, verdween J. abrupt uit mijn leven,
om een jaar later even plotseling op te
duiken. Nu woonde hij in Afghanistan, in
Kaboel om precies te zijn. Daar had hij
hoge stapels ontwikkelingswerk te doen,
legde hij uit.
In Kaboel geschiedde het wonder. J. sprak
over zijn gevoelens. Vrijwel dagelijks,
urenlang. Ze gingen diep, ze gingen breed,
ze gingen overal naar toe en ik luisterde,
voelend hoe mijn hart weer openging.
Drie lange liefdesweekenden
heeft J. bij mij doorgebracht, verspreid
over enkele maanden. Toen had hij nog meer
gevoelens, eigenlijk zo enorm veel, dat
hij het beter achtte niets meer van zich
te laten horen.
Een vreemde affaire.
Of niet?
- In Kaboel kunnen we allemaal over onze
gevoelens praten, als er een bom ontploft,
gaat dat vanzelf
- De man is gek
- Een klassiek geval van bindingsangst
- De man is getrouwd
De relatie tussen wereldburgers en bindingsangst
ligt zo voor de hand, dat elk wetenschappelijk
onderzoek overbodig is. Verlangen door
de afstand, bang worden in nabijheid, het
werk dat roept en dan weer verlangen. Afstand,
verlangen, nabijheid, angst. Een leven
lang door.
Arme J.
Zoals J. zijn er meer. Sommigen hebben
alleen een andere stad nodig, een muur
om achter te schuilen, een bed om onder
te liggen. Bindingsangst.
Bindingsangst komt altijd met abrupte
aanvallen van bindingsdrang. Er moet in
korte tijd veel gevoeld, veel gedeeld en
veel gedaan worden. De patiënt weet
immers dat er beperkt tijd is, voordat
de angst toeslaat. Dan moet er heel snel
afstand komen. Voelen, delen, doen, en
dan op de vlucht slaan.
Arme patiënten.
Liefdescursisten, u kent vast wel iemand
die aan bindingsangst lijdt. Uiteraard
bent u het niet zelf. Ik zal u zeggen wat
u met die 'iemand' moet beginnen.
Kleine stappen, al lijkt dat nog zo saai.
Minder emoties laten opkolken in een enkel
uur. Ruil een gepassioneerde nacht om voor
een avond samen televisiekijken. Daardoor
kunt u, pardon ik bedoel, daardoor kan
die 'iemand' meer nabijheid verdragen.
Zo ontdekt die 'iemand' dat het eigenlijk
helemaal niet zo eng is. Dat er niemand
niet naar Afghanistan hoeft om op veilige
afstand over gevoelens te praten.
Uit uw mails blijkt
dat er recent een grote aanbieding is geweest
van een goedkope vliegmaatschappij. U gaat
overal heen en bent van alles van plan.
Heel goed, Liefdescursisten! Denkt u ook
aan de volgende vliegreis die misschien
niet in de reclame is? Ziehier het Leermoment
van de week: liefde beginnen is iets, liefde
volhouden is meer.
Intussen is deze week mijn
dilemma omtrent S. uit Zweden blijven liggen.
Pro memorie: de man stuurt me al enkele
jaren onbegrijpelijke emails, waaruit wel
zijn amoureus verlangen blijkt, maar niet
enig begrip van de situatie. Ik overweeg
Zweeds te leren, maar waarom zou hij eigenlijk
geen Nederlands leren? Geven en nemen is
mooi, maar lastig. Wie er moet geven en
nemen, en wanneer, verneemt u op maandag
19 maart van moi,
|
