 |
|
 |
|
 |
|
Les 13: De Schoonfamilie
Leiden, maandag 21 maart 2011
Lieve Liefdescursisten,
Eens was ik verloofd, of tenminste bijna. De aanstaande Verloofde vertelde het nieuws aan zijn moeder. Zij legde een hand op zijn arm, keek mij aan en zei: "Je zult hem nooit alleen hebben."
Dat was de ellende van de schoonmoeder in het klein, en toen moest het verloven nog beginnen. Hij zag de toekomst zonnig tegemoet, ik aanzienlijk minder, de schoonmoeder was klaar voor de oorlog en de schoonvader had al jaren geleden geleerd te zwijgen.
Noem me overgevoelig, maar sindsdien ben ik altijd zenuwachtig als het onderwerp schoonfamilie ter sprake komt. Natuurlijk begrijp ik best dat ik niet kan eisen dat een man wees is, of vondeling of lijdend aan een fataal geheugenverlies, al moet iets in die richting mogelijk zijn. De familie die zich aan mijn zijde bevindt, is net als ik lief en in het bezit van gevoel voor humor. Aan ons kan het dus niet liggen.
Die verloving? Hield geen stand. Ze heeft hem nu weer helemaal voor zichzelf alleen.
Hoe u met de schoonfamilie moet omgaan, heeft u uit deze wanhopig stemmende openbaring begrepen. Dat kunt u niet. Al het goede moet komen van uw Geliefde, die tussen twee vuren zit. Heerlijk warm, in het beste geval. Mijn aanstaande Verloofde koos ervoor niet te kiezen en bewandelde de weg van de absolute domheid. Op die manier bleef hij buiten schot, dacht hij. Dat was ook zo, al dankte hij die veiligheid aan mij, want ik wilde niet zeuren. Daar kreeg hij zo'n hoofdpijn van, had hij gezegd. Ik moest lief zijn. Lief.
Enfin, het is uit.
Desalniettemin blijf ik erbij dat de Geliefde voor het contact tussen u en de ouders van de Geliefde moet zorgen, net zoals u dat moet doen voor het contact tussen uw ouders en de Geliefde. De gouden regel is daarbij: zo veel mogelijk vrijheid geven. In den beginne zo weinig mogelijk op bezoek gaan, want daar komen gewoontes van, en daarna wil men meer, en nog meer, en dan is het wachten tot de eerste boos is.
U kunt best twee jaar wachten voordat u op een verjaardagsvisite gaat. De kunst is dan wel, niet in de eerste roes van de verliefdheid uw Geliefde overal te laten zien. Dat kan net zo goed op een foto. Maak die foto dan ook. Overal en altijd meenemen, te pas en te onpas tonen. Vraagt de familie toch om de fysieke aanwezigheid van de Geliefde, dan zegt u iets over groeien naar stabiliteit, eigen processen en ook kunt u iets murmelen over tijd rijp en het goede moment. Raadpleeg desnoods het spreekwoordenboek voor passende uitdrukkingen, die uiteindelijk elke discussie beëindigen. "Wat in het vat zit, verzuurt niet." Dat werk.
Zit u nu bijna te huilen van eenzaamheid omdat u niet eens schoonfamilie heeft om zich ellendig bij te voelen, dep dan uw tranen. U heeft vast wel een verschrikkelijke ex, van wie u emotioneel nog lang niet verlost bent. Even nadenken: wie krijgt de trekken nog wel thuis? Precies! Die bedoel ik! Maar, Liefdescursisten, niet op pad gaan in een eenpersoons-vendetta, hoor. De politie heeft een bonnenquotum en houdt van schrijven. Pas dus op. Over hoe praktisch om te gaan met de schaduw van de ex, verneemt u aanstaande maandag van
|
Uw Liefdesdocente, |
 |