Maatschappijleer Les 3: Altijd Waarheid, Altijd Tact

Leiden, maandag 4 juni 2001

Lieve Liefdescursisten,

Uw Geliefde verzucht zalig: "Ben je ook zo gelukkig?" U denkt even na. Dan zegt u met uw overdag-stem: "Het gaat. Eigenlijk moet ik nog aan het werk en wat mensen opbellen." Dan is de boot aan, of liever, vertrokken. Uw Geliefde is gekwetst, vervolgens boos en u kost het heel wat zoete woordjes om de verhoudingen weer wat te romantiseren. Echt eerlijk is dat niet, mokt u. Zeg je eens voluit de waarheid, valt het verkeerd. Maar bedenk dat het ook anders kan. Waarheid en tact laten zich heel goed verenigingen. Maar hoe?

Het gebruik van tact is zeldzaam geworden in de romantiek. Wie een een uitnodiging voor een avondje uit ontvangt, een liefdesbrief krijgt of een bouquet rode rozen accepteert, wordt tegenwoordig door de afzender meteen voor het blok gezet. Het weigeren of aanvaarden van zo'n geschenk staat meteen gelijk met het al dan niet aangaan van sexuele betrekkingen. Zo is de directheid tot botte norm verheven. Gouden tijden voor de romantische Neanderthaler, maar voor ons, die een fijngevoelig hart voelen kloppen, is het droefheid alom.

Nu ja. Melancholie is ook een mooie vreugde. Die zoetje verdrietjes doorleven om wat had kunnen zijn maar niet is en daarbij wat zachte bonbons knabbelen, het vult uw hart marsepeinig vol op. Alleen maakt het wat eenzaam op den duur, en dat is niet de bedoeling.

Wees waar, dus zeg wat in u leeft. Wees tactvol, zodat de ander wil horen wat u zegt. Zo kunt u waarheid en tact verenigen en een bloeiend liefdesleven ontwikkelen dan wel behouden.

Wanneer u avances maakt, spreekt u de waarheid. Een compliment mag nooit vals zijn. Heeft die ander monsterlijke kleren aan die bij elkaar vloeken, dan kunt u oprechte waardering uitspreken voor de zorg waarmee de combinatie is samengesteld. Later zult u immers van die eigenschap gebruik maken om de ander wat bij te sturen.
"Maar je mag niemand veranderen!" roept u nu, de Libelle-adviezen indachtig. Onzin, zeg ik, allemaal prietpraat. Als u oprecht van iemand houdt, heeft u juist de morele plicht om een ander te verbeteren. U laat uw Geliefde toch niet voor gek lopen? Nou dan.

Alleen: wees even tactvol als waar.

Die lelijke kledingcombinatie, dat afschuwelijke accent, een onwelriekende adem die uit een beerput afkomstig lijkt, irritante gewoontes of het ontbreken van ieder idee omtrent cultuur en geschikte cadeaux, dat alles valt te veranderen.
De harde manier hiervoor is het instellen van een streng straf-en beloningssysteem, maar aangezien het type Geliefde dat hier gunstig op reageert schaars is, zal ik er niet verder op ingaan.
Beter is het duidelijk en vriendelijk uw wensen te formuleren. Practisch gezien wil het zeggen, dat u bij voorkeur alleen positieve kenmerken van die ander noemt. Let er wel op, dat er geen cynische ondertoon in uw stem sluipt. De Geliefde voelt zich dan beledigd en zal vervolgens de hakken in het zand zetten. Uitendelijk zakt uw liefde dan weg in een moeras van misverstanden.

Waarheid spreken en tact toepassen is altijd goed, maar het levert wel een hoop gedoe op. Kunt u al die energie nou niet beter besteden? Er zijn Liefdescursisten die moedeloos hun hoofdje laten hangen. Voor hen geen l'amour, als het niet vanzelf gaat. Hun keuze. Alleen levert die weer nieuw gedoe op. Want nog altijd is de maatschappelijke norm dat een mensch niet alleen hoort te zijn. Zou het?

Soms is het nuttig een tijd alleen te zijn voordat men aan alweer een hemelbestormende liefde begint; anderen verschuilen zich achter dat idee uit laffe bindingsangst. Wanneer samen, wanneer alleen? Daarover spreek ik op maandag 11 juni.

Tot volgende week!

Uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo

Extra:

• Uit Mijn Eigen Leven

  Repeteren:

• Een compliment geven