Signalen Uitzenden

Leiden, maandag 21 april 2003

Dierbare Liefdescursisten,

Een misthoorn die loeit, de sirene van een brandweerauto- twee signalen die niet mis te verstaan zijn. Luid en duidelijk ook. U hoort en begrijpt. Maar in de romantiek kunt u zich helemaal radeloos piekeren over wat de ander nu bedoelt met dit gedrag of die uitspraak, en of u inderdaad een signaal hebt opgevangen en zo ja, of het wel voor u bestemd was. Heus, er zijn mensen door minder krankzinnig geworden. Signalen uitzenden is een kunst apart, zeker als u goed begrepen wilt worden.

Stel, een Mogelijke Geliefde met wie u al enige tijd in e-correspondentie staat, zwijgt opeens. Er was wel een vaag excuus van ziekte, maar nadat u een lief biefje zond, is het stilte in alle talen. Dat levert u over aan romantische levensvragen. Is dit een signaal van blijvende afwezigheid? Was het ziekig zijn wellicht een onderkoelde formulering van ellende en is uw bijstand en aanwezigheid gewenst? Of wilde die ander alleen even pauze, zonder het te durven zeggen? U weet het niet. Logisch, het is een onduidelijk signaal. Troost u; die komen terug bij de afzender, op een negatieve manier. Hoe, dat kunt u aan het wiel van karma overlaten.

Een signaal geeft u af wanneer u iets wenst, maar het niet direct durft of wilt zeggen. Dat gaat tegen de tijdgeest in. Tegenwoordig is het bon ton dat alles meteen gezegd moet worden, precies in de ruwe vorm van de eerste gedachte. Assertiviteit noemt men dat. Ik vind het vaak grof. Waarom elkaar niet met enige hoffelijke voorzichtigheid benaderen? Het leven wordt dan zo veel aangenamer.

Een signaal heeft minimaal twee componenten. Die zijn: de bedoeling en de uitdrukking daarvan, in woorden of lichaamshouding.

Stel, u vindt iemand charmant en wenst te weten of de affectie wederzijds is. Grofweg ernaar vragen gaat u te ver. U zendt dus signalen uit, om te zien hoe die ontvangen worden.

Voorbeeld. Dames kunnen het hoofd ietwat scheef houden, de stem een fractie lager doen klinken en wat langgerekt 'Halloooo' zeggen bij de begroeting. Indien u er moed genoeg voor heeft, verdient het aanbeveling de hand van de ander iets te lang vast te houden. Het signaal is duidelijk: u bent gecharmeerd. De ander niet? Dat merkt u snel genoeg aan de kortaffe begroeting die u ten deel valt. De ander ook? Zie dan maar eens uw hand terug te krijgen voordat het donker wordt.
Voor heren. Glimlachen en oogcontact vasthouden zonder iets te zeggen, doet een ander meestal smelten. Indien die van u gecharmeerd is. Zo niet, dan vult de ander vanzelf de stilte op met nerveus gebabbel dat nergens over gaat.

Nog een voorbeeld. U wilt graag weten in welke mate de ander van u gecharmeerd is. Een eenvoudig signaal, dat zowel door mannelijke als vrouwelijke Liefdescursisten kan worden toegepast, is hier van nut. U gaat dichtbij die ander staan. Net zo dichtbij als u durft, en dan nog iets dichterbij, zodat u de nekhaartjes kunt zien trillen. Blijven staan, in een houding die vriendelijke ontspanning laat zien. Of de ander zich daardoor ook ontspant of geschrokken terugspringt, merkt u vanzelf. 't Is veelzeggend genoeg.

Leermoment: signalen zijn nuttig, indien ze duidelijk zijn.

Duidelijkheid, dat kan ik u niet genoeg op het hart drukken, Liefdescursisten. 't Behoeft niet grof te zijn. Geeft u een signaal van afstand af (niet terugmailen of terugbellen) vergezeld met flauwe mededelingen over ziekte, dan is dat onduidelijk. De ander verwacht dat u beter wordt en het contact zult herstellen. Zeg dan liever, dat u afstand wenst. Dat is een verbaal signaal voor een naderend afscheid. Soms is een uitstel een afstel.

Dat woord 'afscheid' gebruikte ik met opzet. Want deze jaargang van mijn wonderbaarlijke cursus in liefde en romantiek zal nog enkele weken duren, en dan is 't fini. Om u alvast daaraan te laten wennen, leer ik u de volgende week wat de beste manieren zijn om afscheid te nemen en waarom het nodig kan zijn en toch zo veel pijn kan doen. Hoe dat zit, verneemt u op 28 april van moi,