Zelfverzekerd Optreden

Leiden, maandag 14 april 2003

Mijn lieve Liefdescursisten,

Vorige week onderwees ik u in de kunst van het herstellen van de gemiste kansen. Mijn helder betoog en praktische raadgevingen riepen hier en daar vragen op. Moest het nu altijd zo doordacht en welbewust? Was het soms niet beter er gewoon op te timmeren, indachtig de oud-Hollandse zegwijze dat wie niet horen wil, maar moet voelen?

Ik moet zeggen, dat zelfs moi geneigd is om in bepaalde situaties lijfstraffen toe te passen. Een tik met de naaldhak op een niet nader te noemen plaats, een welgericht prikken met de gepolijste nagel in het oog, een... ach, er zijn zo vele mogelijkheden om iemand tot inzicht te brengen. Maar 't mag niet. En dan, naderhand geeft het altijd schuldgevoel. Of althans de idee, dat men dat zou moeten hebben. Terwijl zo'n ander mens - ik geef toe, vrijwel altijd betreft het manspersonen - onschuldig verder leeft, zich niet bewust van zijn domme grofheid.

Daarvoor is nu de beschaving uitgevonden. Beheersing. Vaste vormen waarin men iets doet of nalaat. Men moet er even op studeren, maar dan is het een groot gemak in deze chaotische wereld waarin alles maar lijkt te moeten mogen.

Dit is een goed moment om het over de vloek van onze tijd te hebben, en dat is natuurlijk de spontaniteit. De uitleg daarvan is, dat iemand zegt en doet wat op dat moment in gedachten komt. Want het is spontaan. Men veronderstelt dat zo iemand "echt" is, omdat hij of zij gehoor geeft aan invallen en impulsen. Ik vind zo iemand levensgevaarlijk en de gezondheidszorg, met name de psychiatrie, knikt zorgelijk het met mij eens te zijn. Alleen een psychoot is spontaan. Zelf heb ik liever ietwat betrouwbaarder mensen, die nadenken voordat zij iets zeggen of doen.

Verlegen mensen denken dat zij spontaan moeten worden. Een denkfout. Verlegen mensen hoeven alleen te leren hoe zij hun hart kunnen volgen. Wat wil dat hart? Samenzijn met anderen. Eindelijk eens zelfverzekerd optreden. Zo'n probleem hoeft dat niet te zijn, Liefdescursisten.

Let eens op degenen die u zo zelfverzekerd vindt. Wilt u echt zo zijn? Kijk nog eens goed. Zijn ze niet grof en onverschillig? U let tenminste op of u op iemands tenen staat, en daardoor loopt u wat voorzichtiger. Een ander bonkerderbonkt door de porceleinkast. Dat levert scherven en brokken op, maar die ziet u niet.

Toe, hou de gevoeligheid vast die u verlegen maakt. U heeft er veel aan, want daardoor bent u gevoeliger voor de mensen om u heen.
Maar.... u mag er niet bang door worden en tot apathie vervallen. Met niets doen is nooit een liefde gewonnen.

Verlegen zijn en toch zelfverzekerd optreden, kan dat?

Ja.

Dat gaat als volgt. U bent verlegen maar wil bijvoorbeeld iemand aanspreken. Laat eerst uw verlegenheid even door u heen woeden. Ziezo. Nu dagdroomt u een uurtje of wat over de bedoeling van het aanspreken: een aangenaam gesprek. In uw dagdroom ziet u zichzelf dat voeren. De ander zegt iets bots? U sust het vriendelijk weg en dan blijkt het zo niet bedoeld te zijn. Komen er onverwachte reacties? U glimlacht, zegt dat even te moeten laten bezinken en schakelt over op een ander onderwerp. Zo kunt u verlegen zijn, en zelfverzekerd doen. Het een, en het ander.

Leermoment: verlegen mensen kunnen zelfverzekerd optreden, en toch verlegen zijn.

Volgende week wordt uw romantische leven aanzienlijk subtieler dan het tot dusver was. Ik zal u onderrichten in het uitzenden van romantische signalen. Dat zijn tekens, waarmee u een Mogelijke Geliefde laat merken interesse te hebben. Het is ideaal voor verlegen mensen en voor degenen die veel willen maar weinig durven. U kunt namelijk zonder het hardop te hoeven zeggen, blijk geven van uw belangstelling. Hoe, dat hoort u op 21 april van moi,