De Eerste Ruzie

Leiden, maandag 6 juni 2005

Lieve Liefdescursisten,

Uw eerste ruzie kan ook uw laatste zijn. Dat ligt dan niet aan uw vredelievend karakter, dat een welhaast militante harmonie afdwingt, maar aan uw onvermogen met ruzie om te gaan.

U zwijgt.

Basisdialoog: "Is er iets?" "Als jij denkt dat er iets zou kunnen zijn, zeg dan ook maar wat dat is."

U schreeuwt.

Basisdialoog: "Ja, maar jij..." "En jij... altijd... nooit..."

U redeneert kil.

Basisdialoog: "..." "Je begrijpt toch zeker zelf wel, dat als je je zo gedraagt, je het volkomen aan jezelf te wijten hebt dat..."

Het resultaat van deze drie communicatie-modellen is hetzelfde: de Geliefde loopt weg, om niet meer terug te komen. Zo komt het, dat uw eerste ruzie meteen de laatste is. Omdat u niemand meer heeft om tegen te ruzieën. Kan dat ook anders? Naturellement!

Wie ruzie maakt, stapelt emotie op emotie, reactie op reactie. U maakt verbaal lawaai, en vindt dat de ander dat moet herleiden tot zinvolle argumenten die verklaren waarom u juist zus of vooral niet zo deed. Ongelukkig genoeg verwacht die ander dat ook van u. Naarmate de ruzie voortduurt, zijn er meer emoties en reacties. Helaas blijven die in uw geheugen hangen, en komt u er vroeger of later op terug. Resultaat: weer en meer ruzie.

Nu zijn er Liefdescursisten die graag ruzie maken, omdat, zo beweren zij, het "goedmaken" zo heerlijk is.
Welnu. Dat is spelen met vuurwerk. 't Kan goed gaan. Maar het lontje is soms korter dan u denkt. Boem! Weg relatie! Eén woordje is genoeg, dat helaas deze keer net te veel was. Nee, dan lukt goedmaken niet meer.

Moi vindt het trouwens een armoedig soort liefde, die het van zulk kunstmatig vuurwerk moet hebben. Ware hartstocht ontbrandt met een enkele vonk.

Ruzie maken is een onbegonnen zaak. Het leidt tot leed. Bedenkt u dat voor een ruzie minstens twee personen noodzakelijk zijn. Doet u niet mee, dan is er alleen een ruzie-achtige monoloog. Erg genoeg, maar geen ruzie.

Tijdens die monoloog luistert u. Want u heeft twee doelen: begrijpen wat de ander dwars zit, en de monoloog bekorten.

Geen commentaar leveren, daar laait het ruzievuurtje alleen maar hoger van op. Doe alleen kleine mededelingen, bied desnoods uw verontschuldigingen aan: "Het spijt me dat ik je zo overstuur heb gemaakt." Daarna luistert u naar de monoloog getiteld Ja Nu Spijt Het Je. Die duurt korter dan wanneer u geen verontschuldigingen aanbood. Maak vooral geen grapjes, dat kan de ander razend maken. U leest toch ook de krantenberichten over "relationele probemen" die tot moord hebben geleid?

Is de monoloog afgelopen, dan zegt u in uw eigen woorden dat u dit erg heeft aangegrepen, en dat u dit alles op u moet laten inwerken en of de ander het goed vindt, dat u er later op terugkomt, op het moment bent u te geëmotioneerd, zegt u.

Dit nederige verzoek zal u worden geweigerd. Bon. Herhaal het in andere woorden, vier vijf keer en dan gaat u, met nieuwe verontschuldigingen weg.

Daarna stelt u zich voor dat u de ander was. Dit om uw begrip en inlevingsvermogen te vergroten. U merkt wel, Liefdescursisten, dat ik de kwestie van gelijk-hebben buiten de les laat. Wie gelijk heeft, doet er niet toe in een ruzie. Ook niet wie het meeste gelijk heeft. Het gaat erom wie het meeste pijn heeft, want die heeft het meeste begrip nodig. Onthou: het is geen wedstrijd. Begin zelf met uw liefde voor de ander te praktiseren.

Jawel, zonder iets terug te verwachten. Liefde is geen transactie.

Moi resumeert: u heeft de ruzie omgezet in een ruzie-monoloog van de Geliefde, u kunt die monoloog bekorten, u bent in staat daarin informatie omtrent de achtergrond van het misnoegen te halen en u bent, wat moi innig hoopt, in staat uw Geliefde beter te begrijpen.

Wat volgt hieruit?

Heel goed! Inderdaad. Meer begrip, minder leed, meer liefde.

Het Leermoment van deze week volgt vanzelf uit het voorgaande: voor een verschrikkelijke ruzie zijn er twee nodig.

Oplettende Cursisten vragen zich af, waar de les over omgaan met afwijzing blijft, die ik vorige week beloofde. Uitgesteld tot volgende week. Door tragische ontwikkelingen in het leven van enkele trouwe maar hopeloze Liefdescursisten leek het me nuttig enkele puntjes op de i te zetten. Zij studeerden nooit in het Liefdesarchief, dus het leerproces verloopt voor dezulken zeer traag. Enfin. U bent tenminste ijverige studenten. Op maandag 13 juni leert u omgaan met afwijzingen van moi,

uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo