Praten of kussen?

Leiden, maandag 25 april 2005

Lieve Liefdescursisten,

Eens, toen ik nog het verschil niet kende tussen gelijk hebben en gelijk krijgen, ontwikkelde zich een misverstand tussen mij, en de man die zich mijn Geliefde noemde. Ik zeg dit met enige koelheid, dat merkt u wel. Het misverstand, laat ik het zo maar blijven noemen, bleef onopgelost. Ik wilde praten, hij niet. Hij wilde kussen, ik niet. Nu is hij een herinnering.

Voor degenen onder mijn Liefdescursisten die verlangen naar filosofisch-romantische vraagstukken, zal ik de kwestie uiteenzetten. Het ging destijds om het volgende.

Wanneer ik zijn huis binnenkwam, dit na een lange treinreis, verlangde de man dat ik mij naar de bank spoedde waarop hij lag, hem lief kuste en naar zijn welzijn informeerde.

Zelf stelde ik me een verwelkoming voor, waarin hij blij van de bank sprong en naar mij toekwam, om mij te omhelzen uit vreugde dat ik de lange reis had willen maken.

Erover praten was onmogelijk. Hij vond het geen probleem, zolang ik maar volgzaam meekuste.

Ik geef u deze feiten geheel onpartijdig. En voor het totaaloverzicht: de man was niet invalide en in het volle bezit van zijn geestelijke vermogens.

Enfin.

Hopelijk heeft u een lichte rilling over uw rug voelen lopen. Neen, dat voorspelt niet de komst van een naderende ex-Geliefde, maar het is een symptoom van uw inzicht dat de liefde nog gecompliceerder is dan u dacht.

Breek uw hoofd maar niet over moi's verleden, ook al het is de Maand Van De Filosofie. Zullen we ons samen richten op uw heden? Mooi.

Het kan gebeuren, dat u met uw allerliefste lieveling, uw soulmate, uw engel, uw ideaal, opeens in een wat minder gunstige situatie bent. Die ander zegt iets, nu ja, niet zozeer dom of irritant, maar iets dat u niet had verwacht en zeker op dit moment niet en al helemaal niet op die toon. U haalt adem om iets terug te zeggen.

Niet doen!

Zo komt er snel reactie op reactie, en niet ten gunste, dat kan ik u verzekeren.

O, het is al te laat?

Foei toch. Daar zit u dan, en dat na het afschrikwekkende voorbeeld dat ik u uit mijn eigen leven gaf. Hoe nu verder?

Tout simple. Indien u meer van hetzelfde doet, zult u meer van hetzelfde ontvangen. Reactie geeft reactie. Agressie roept agressie op. Koppigheid opent de loopgravenoorlog. Kijkt u even in de geschiedenisboekjes hoe dat ook al weer afloopt? Trefwoord: Eerste Wereldoorlog. Doe het ook als u onweerlegbaar gelijk heeft. Zelfs dan.

Terug naar uw situatie. Er is een muur van zwijgzaamheid ontstaan, of een zee van te veel woorden, hoe dan ook, er bestaat afstand tussen u en de Geliefde. Beiden wenst u dat de ander u tegemoet treedt, en elk van u besluit dat u niets hoeft te doen.

Zo komt u natuurlijk niet verder.

Ik zou u daarom dringend willen aanraden, de eerste te zijn die toegeeft. Die de eerste stap zet. Toenadering zoekt. En weer, als u op de afweer van een ander botst. Ook al is het onrechtvaardig, onnodig en onzinnig, u gaat door. Omdat u liefde belangrijker vindt dat een conflict.

Anders gezegd: u plaatst uw hart boven uw ego. Noteert u dat als het Leermoment van deze week.

Maar u houdt uw geheugen actief. U onthoudt wat er gezegd is, de toon waarop, hoe u zelf was. Maak desnoods enkele notities. Want u kunt hiermee herhalingen voorkomen. Inzicht en zelfbeheersing zullen daarvoor zorgen, en uw vermogen eeuwige liefde belangrijker te vinden dan een moment van gelijk.

Onder mijn Liefdescursisten bevinden zich nog altijd enkelen die trouw de lessen volgen, het Liefdesarchief bijna van buiten kennen, maar toch opstandig blijven. Zij menen dat alles romantiek betreft, vanzelf moet gaan. Vraiment! Deze Cursisten kunnen de Liefdesles van volgende week beter overslaan, want dan zal ik de techniek van de Dubbele Agenda uitleggen, en de morele aspecten daarvan toelichten. Dat die overkomelijk zijn, weet u op maandag 2 mei dankzij moi,

uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo