Les 18: Zon, regen, tranen

Leiden, maandag 14 april 2014

Lieve Liefdescursisten,

De Liefdescursus is weer van start gegaan. Wilt u af en toe een berichtje ontvangen? Meldt u dan aan. U ontvangt het eBoek Eerste Hulp bij Liefdesverdriet.

De zon schijnt en u voelt zich eenzaam, het regent en u kunt wel huilen. In de lente is het leven moeilijk, in de zomer zowat ondraaglijk en aan de herfst durft u niet te denken. Altijd maakt het weer u ongelukkig en ellendig. Hoe doen anderen dat toch, denkt u wanhopig.

Dat is de vraag bij uitstek. Wanneer u iets niet weet, ga er dan van uit dat andere de kwestie al hebben opgelost. Er is een zee aan antwoorden op de moeilijkste vragen, u hoeft daar alleen maar in te springen. Wat doet u, als u ellendig wordt van het weer?

De mogelijkheid bestaat, dat u een hypersensitieve persoonlijkheid bent. In dat geval bent u ook gevoelig voor geuren en lawaai. U moet dus uw prikkels verminderen en ook - om niet te zeggen vooral - uw aandacht voor die prikkels veranderen. Wanneer u de hele tijd door het raam naar buiten zit te koekeloeren en daarbij bedenkt hoe erg alles toch is, denkt u zichzelf de put in. Zorg voor een hobby of een leuke obsessie, dat leidt diepgaand af.

Wat de liefde betreft, onderneemt u gericht actie. Zorg ervoor dat u elke week een afspraakje heeft, ongeacht de seizoenen en de weersomstandigheden daarvan. Zo leert u in de praktijk wat onafhankelijker te zijn.

Het kan natuurlijk ook zo wezen, dat wat u waarneemt een afspiegeling is van uw innerlijk gevoelsleven. U vindt in alles de bevestiging voor het grote levensverdriet dat u meezeult. Daarover spreekt u nooit. Niet met lieve belangstellende mensen die naar uw welzijn informeren, niet met de huisarts en al helemaal niet met de therapeut. In plaats daarvan klaagt en zeurt u iedereen de oren van de kop over de zon, de wind, de regen en de wolken of het gebrek daaraan. Dat is natuurlijk de omgekeerde wereld. Hoe zou uw leven eruit zien zonder dat innerlijk verdriet? Dat is het eerste gesprekje met de therapeut.

Op zich begrijp ik het, die invloeden van het weer. Zelf ben ik zeer gehecht aan de schemering, dat zachte licht dat alles mooier maakt. Is het leven dan niet mooi genoeg? Nooit, zeg k ferm. In de scherming vinden de uitersten elkaar, dag en nacht, en dan is meer mogelijk. Noem het mystiek. Ik hou ervan.

Los daarvan, we hebben een cultuur met een ziekelijke belangstelling voor het weer. Dat wordt de hele dag besproken, wat het weer is, wat het gaat worden en hoe het elders is. Wanhopig word ik daarvan, om de banaliteit en omdat ik zo moe raak van al het tegenspreken. Als de zon schijnt, moet je op straffe van executie meteen gaan genieten. Regent het, dan dient men dat te veroordelen in lelijke woorden. Maar ik denk dan aan rozen die tot bloei komen. Leg dat maar eens uit in Nederland.

Voor Gert D. uit Oost-Groningen liggen de zaken evenwel anders. Als aankomend boer ("Straks gaat mijn vader op het erf wonen") is hij een man van de seizoenen. Vroeg op, vroeg af. Een geregeld bestaan dat rust en kalmte biedt. Veel kalmte, schrijft Gert, want hij kan niemand vinden om het leven mee te delen. Uitgaan doet hij niet. Op tv wil hij niet. Wat houdt hij over? Niet veel, ben ik bang. Wees dus creatief. Schrijf alle dominees in de wijde omgeving aan (postzegel voor antwoord insluiten), neem contact op met de presidentes van de vrouwenverenigingen (denk: zij hebben dochters en nichtjes) en vergeet ook de streekomroep niet. Ja, het is even werk. NIets doen is gemakkelijker. Maar ook eenzamer.

De komende maandag bespreek ik een ellendig soort eenzaamheid, die alleen tijdens de liefdesrelatie bestaat. Eenzaam met z'n tweedjes. Samen zit u op de bank, door de open gordijnen zien passanten een gelukkig stel. En u denkt: was ik maar echt alleen. Hoe zit dat en wat staat u te doen? U hoort het volgende week van

uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo

PS Wilt u mij volgen op Twitter? Kan ook: klik hier