 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
Les 20: Maar we kenden elkaar pas...Leiden, maandag 21 april 2014 Lieve Liefdescursisten,
Is er iets ergers dan een huwelijk dat stuk gaat na twintig, dertig of misschien wel vijftig jaar samenzijn? Jawel. Een prille liefde die breekt. Want daarmee gaan alle dromen stuk, alle hoop, verwachting en verlangen naar geluk. Bloemen in de knop gebroken, daar ween ik om. En ik ben de enige niet.
Het komt regelmatig voor dat een Liefdescursist mij met verlegenheid schrijft over dit soort liefdesverdriet. Net of het niet mag bestaan. Dan zegt de omgeving dan altijd: "Maar jullie kenden elkaar pas." Wat een vreselijke harteloze uitspraak is dat. Juist dan is het extra erg. Je verliest wat je hebt, maar ook de duizend toekomsten samen die je had kunnen hebben, en elk van die toekomsten, daar moet je afscheid van nemen. Over rouwen. Dat doet dus duizend keer zoveel pijn.
Een groot deel van de liefde bestaat uit verlangen en verwachting. Daarmee ga ik in tegen alle psychologen die beweren dat de mens alleen in het hier en nu kan leven. Biologisch gezien klopt dat, maar een mens is meer dan een biologische eenheid. Een mens is ook hart en ziel, en daarmee zijn wij weer op het terrein van de romantiek gekomen. Verlangen hoort bij de liefde. Verlangen is liefde, voor een groot deel. Wanneer u er niet meer naar verlangt de Geliefde te zien of horen, dan is dit zeer droevig. Vindt u van niet, dan heeft u een ander idee van liefde dan ik. Voor mij moet het iets anders zijn dan de combinatie linkerpantoffel-rechterpantoffel.
Dit gezegd hebbende, kom ik nog even terug op het begin van deze liefdesles. Het kan ook zo met u gesteld zijn, dat u steeds in de allerprilste fase van de liefde een gebroken hart oploopt. Het ging net zo goed, dacht u ook deze keer. In dat geval is het zinvol eens aan zelfonderzoek te doen. Misschien heeft u eigenlijk helemaal geen zin in vastigheid van die ene Geliefde voor de rest van uw leven. Bleeeh, gaat het dan van binnen. U wenst die achtbaan van emoties, zodat u - afhankelijk van de fase waarin u zich bevindt - altijd iets te zwijmelen of te treuren heeft. Dat mag natuurlijk. Maar 't heeft praktische consequenties. U wacht niet met het "echt" inrichten van uw woning tot die ene geliefde er is, maar u zorgt voor een huis waarin u zich thuis kunt voelen. Ook (en dit zeg ik vooral tegen de dames in mijn klas) heeft u een beroep waarmee u kunt voorzien in uw eigen levensonderhoud. Tot slot dient u het geweeklaag tegen vrienden te beperken. Na uw zoveelste gebroken hart lopen ze weg. Ga dan liever elke keer onder een andere nickname op internetfora schrijven. Dat lucht ook op.
Yolanda de W. uit Amsterdam vlindert van de ene man naar de andere en dat gaat haar uitstekend af, alleen haar omgeving zanikt zo. Ze schrijft dat ze niet goed wordt van de vragen naar vaste verkering en opmerkingen over blijverdjes, er niet jonger op worden (ze is 32) en dan kijkt haar moeder soms alsof ze over kleinkinderen wil beginnen. Wat te doen? Hou het eenvoudig en afschrikwekkend. Zeg tegen iedereen dat je in behandeling bent voor bindingsangst en dat je shrink heeft gezegd dat erover praten de behandeling langer doet duren. Even volhouden en dan ben je van alles af. De gemiddelde behandelduur is twee jaar, dus zo lang heb je zeker rust.
De komende maandag kom ik toe aan de uitgestelde Liefdesles van vorige week. Ja, soms verander ik van onderwerp. Daar kan een enkele mail met hartsnood al de oorzaak van zijn. Dus, volgende week de beloofde problematiek tijdens de relatie, waarin u eenzaam met z'n tweedjes bent. Hoe ellendig dit is, weet ik uit eigen ervaring. Meer verneemt u volgende week van |
|||
|
uw Liefdesdocente, PS Wilt u mij volgen op Twitter? Kan ook: klik hier |
 |
||
