Les 15: Dan maar dood

Leiden, maandag 24 maart 2014

Lieve Liefdescursisten,

De Liefdescursus is weer van start gegaan. Wilt u af en toe een berichtje ontvangen? Meldt u dan aan. U ontvangt het eBoek Eerste Hulp bij Liefdesverdriet.

Deze week heb ik aan weinig anders gedacht dan aan de zelfdoding van L'Wren Scott, de begaafde beeldschone ontwerpster en, helaas zeg ik nu, de geliefde van Mick Jagger. Die man. Op zijn weblog beschrijft hij haar als "best friend en lover", wat pijnlijk zuinig is. Al die jaren samen en wat ben je dan uiteindelijk van elkaar? Mick vindt: maatjes en minnaars. De schoft.

En nu is ze dood.

Ik lees alles wat er over haar verschijnt en dat is veel. Wat daarbij opvalt, is de jarenlange pijn die in hun verhouding moet hebben bestaan.

Zij wilde dolgraag een gezin. Hij niet. Zij gaf haar wens op, om hem te kunnen behouden.
Zij wilde erbij horen, maar in zijn extended family was weinig plaats voor haar. Ze bleef glimlachen, want een vrouw wil niet zeuren.

Hij heeft herhaaldelijk in de pers gezegd dat hij niet wilde omgaan met vrouwen boven de 50 jaar. Ze is uiteindelijk 49 geworden.

Dat is de pijn van de hyperafhankelijkheid. Niets voor jezelf durven vragen, geen grenzen trekken, alleen omdat je bang bent dat de man anders weg gaat. Dus dan blijf je lief en vrolijk, want je bent bang. L'Wren Scott had haar werk gelukkig nog maar ja: toen stortte die business in. Wat bleef er toen over? Te weinig. Dan maar dood, heeft ze besloten.

Mick heeft niks zien aankomen, wist niet van de moeilijkheden, ze hadden het juist zo fijn samen, dacht hij. Hoe diep gaat dan je interesse in die ander?

Het was een showbusiness-liefde waarvan ik nooit goed zeker wist wat echt is en wat gespeeld. Dat is ook het leuke van die glamour-wereld, het gewone leven is het maar dan honderd keer uitvergroot tot filmdrama. Altijd boeiend, vaak grappig en soms pijnlijk, zoals nu.

L'Wrenn had een man die voor haar een foute man was. Hij had de ruimte voor hufterigheid waartegen zij geen verweer had. Is het dan haar schuld, had ze maar flinker moeten zijn? Nee. Dat niet. Het drama van de foute man is dat de vrouw in kwestie het niet of niet meer kan. Ze wil voor hem de volmaakte vrouw zijn, zodat hij uiteindelijk zal beseffen dat zij the one is waarna alles goed komt. Die vioolmuziek hoort ze graag. Rode rozen, champagne, samen lachen- het is een toekomst die nooit komt.

Destructieve liefdes maken een vrouw kapot.

Is het dan zijn schuld? Dat ook weer niet. Maar het verbaast me, hoe weinig hij werkelijk besef van haar als mens moet hebben gehad. En terwijl de hele wereld naar hem kijkt, doet hij haar af met "best friend and lover". Een best friend kan je hond ook zijn, en lovers had die man in overvloed. Het is zo schamel, die bewoordingen, ik griezel elke keer als ik hem in een nieuwsbericht tegen kom. Ik kan alleen maar hopen, dat hij over zichzelf gaat nadenken. Hij heeft meer geliefdes gehad die naar zelfdoding verlangden, en dat had met hem te maken.

In de jaren dat ik deze liefdeslessen schrijf, heb ik vaak mail ontvangen van - vooral- dames-Liefdescursisten die de man in hun leven wensten te begrijpen. Hij deed raar. Moeilijk. Niet het leuke moeilijk, wel het nare afschuwelijke waarvan zij ongelukkig werden, wat hem hinderde, dus dan hadden ze het er met hem niet over en mailden ze mij. Waarom hij zo deed. En als ik er iets van zei, dan verdedigden ze de man. Want: hij was eigenlijk heel gevoelig, ze waren soulmates, hij wist niet wat echte liefde was en zijn gedrag was weerstand. Dat kan allemaal waar zijn, natuurlijk. Maar waarom was die vrouw dan altijd bereid om zo enorm veel pijn te lijden? Waar kwam dat irrationele optimisme toch vandaan?

Pas geleidelijk kwam het inzicht. Een diepe leegte zit er in die vrouw en dan moet gevuld worden met iets. De een gaat eten, de ander winkelen, een derde neemt een foute man die zoveel emoties bij haar veroorzaakt, dat ze de leegte niet voelt.

De oplossing is dan: de leegte onderzoeken. Maar dat kan moeilijk zijn. Soms is het te moeilijk. Dode mensen voelen geen pijn. En hun ziel? Dat weet L'Wren Scott nu.

Ik weet dat er Cursisten zijn met een liefdesverdriet dat zo veel pijn doet, dat ze liever dood willen dat het voelen. Ook vinden ze hun leven zinloos zonder die ander. Zelf ben ik in beide situaties geweest, ook tegelijkertijd. En ziet, ik leef en ben gelukkig. Een ieder kan de weg vinden die uit dat verdriet leidt. Houdt moed. Mail mij.

U begrijpt, de les die vorige week aangekondigd werd, is verplaatst naar aanstaande maandag. Dan bespreek ik single zijn en toch niet, bij singles die "technisch gezien" gescheiden zijn of waarvan de ander er niet meer is. Tot volgende week,

uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo

PS Wilt u mij volgen op Twitter? Kan ook: klik hier