Les 11: Leren leven met liefdesverdriet

Leiden, maandag 24 februari 2014

Lieve Liefdescursisten,

De Liefdescursus is weer van start gegaan. Wilt u af en toe een berichtje ontvangen? Meldt u dan aan. U ontvangt het eBoek Eerste Hulp bij Liefdesverdriet.

Ooit wilde ik dood, omdat ik zonder hem niet kon leven. Ik was depressief, ellendig en ten einde raad. Hoe ik verder moest, wist ik niet meer. Dan maar dood, dacht ik.

In deze enkele regels schuilen heel wat denkfouten. Om te beginnen: dood gaan bij gebrek aan een oplossing is te gemakzuchtig. En nog eentje. Andere mensen konden uitstekend leven zonder die man. Dit begon mij op enig moment op te vallen. Het verbijsterde me. Hoe deden die mensen dat toch? Met die vraag begon mijn genezingsproces. En daar kunt u lering uit trekken.

Leren leven met liefdesverdriet wil niet zeggen dat u slap achterover gaat hangen, en alle gevoelens laat komen zoals ze zijn. Welnee.

Eerst gaat u bij zichzelf na waar precies de pijn zit. Daar moet immers de pleister op. Doet uw voet pijn, dan hoeft u geen pleister op uw hand te plakken.

In dit geval gaat het dus om de pijn van het hartzeer. Wat is het allerverschrikkelijkste dat steeds terugkomt? Daar gaat het om. U kunt vinden dat u onbegrijpelijke fouten heeft gemaakt, of dat die ander voortreffelijke eigenschappen heeft waarvan u nou net enorm opknapte of het idee is er dat u nooit meer iemand zult vinden of weer iets anders. Iets repeteert en dat doet pijn. Wat is dat?

Voor mij was het dus de gedachte dat ik niet wist hoe ik zonder hem moest leven. Want nou ja, hij plakte de fietsband als er een lek in zat. En door al die ruzies had ik het zo druk met emoties dat elke dag bomvol zat. Toen ik naar de fietsenmaker ging en de leegte durfde te voelen, zag ik mijn werkelijke probleem onder ogen. Ik was te afhankelijk geworden.

Zo'n inzicht komt vanzelf. Eerst ontdekken wat terug komt. Dan aan uzelf vragen waarom juist dit zo'n pijn doet. Uiteindelijk het probleem in één zin formuleren die met "ik" begint. Naar de ander wijzen is zinloos. Het gaat om u.

Daarmee is het liefdesverdriet niet weg, maar u weet wel wat u kunt doen om het leefbaarder te maken. Doe dat dan ook. Ik had nog nooit een fietsenmaker gezien en eerlijk gezegd zag ik er enorm tegenop. Misschien zou hij vreselijke dingen zeggen over vrouwen die zelf niets kunnen en dan zou ik in zijn werkplaats staan te huilen. Misschien kostte het wel honderd euro. Of duurde het een maand. Allemaal zorgen die een mens ontwikkelt over het onbekende. Het viel mee, hoe kan dat ook anders.

Wat voor mij de fietsenmaker was, kan voor u weer iets anders zijn. Met wie moet u nou bridge spelen of op vakantie gaan? Wie anders heeft zo'n fijn huis of is zo geschikt om kinderen mee te krijgen? En zult u voortaan de rest van uw leven bang zijn in het donker? Schaamt u zichzelf niet als het gemis in uw ogen miezemuizerig lijkt. Er is wat er is, en daarmee moet u iets doen.

Weet u waar het gemis zit, dan kunt u gericht op zoek naar vervanging. Wees hier zo actief mogelijk in. U vindt op korte termijn niet hetzelfde als uw ex had of was, en daar gaat het ook helemaal niet om. Wel om een groot assortiment ervaringen. Denkt u zich even in dat u de afgelopen tijd elke avond in een kwaliteitsrestaurant heeft gedineerd en elke keer hetzelfde gerecht nam. Dat is gisteren van de kaart geschrapt door de grote chef-kok. Wat nu?

Andere smaken proberen.

Maar... wel een beetje de kop erbij houden, hoor. Mist u het zoenen, ga uw gang, maar denk ook om het belang van een goede nachtrust. Anders wordt alles erger.

Bij deze nieuwe experimentele fase zult u af en toe een golf van verdriet voelen, vooral wanneer het extra fijn is of meteen erna. Dan denkt u: dit had ik nooit met mijn ex, had ik dit maar met mijn ex, dit wil ik ook met mijn ex, enzovoort enzovoort. U voelt verdriet omdat er weer wat afstand is gekomen. Niet omdat u de ex moet opbellen. Niet doen, hoor.

Magda Z. uit Rotterdam is pas verhuisd van Polen naar Nederland en nu al is ze getrouwd. Over geluk heeft ze het niet. Wel over wat hier allemaal staat en dat ze niet begrijpt waarom sommige mensen (ze bedoelt: ons allemaal) het zichzelf zo moeilijk maken. Welnu Magda, over een paar jaar doe jij dat misschien ook. Dan heb je ontdekt wat romantiek is, en de waarde van verliefdheid en liefde. Al is een dak boven je hoofd natuurlijk ook wat waard.

Volgende week doceer ik een liefdesles speciaal voor de al wat oudere Liefdescursisten. Als herintredende singles hebben ze het niet gemakkelijk. Maar ze blijven optimistisch. Is er alweer een afspraakje mislukt en lijken de kansen op blijvende liefde minimaal, dan zeggen ze blijmoedig: "Gelukkig heb ik de kinderen". Die zijn intussen zowat aan het bidden dat er nog eens iemand voor pappie of mammie komt. Hoe dat moet, hoort u aanstaande maandag van mij,

uw Liefdesdocente,

Vilan van de Loo

PS Wilt u mij volgen op Twitter? Kan ook: klik hier