Vasthouden Aan Verdriet

Leiden, maandag 3 mei 2004

Lieve Liefdescursisten,

Weken duurt uw verdriet nu al en ongemerkt zijn het maanden geworden. Weer wordt het zomer, knikt u, en nog altijd en voortdurend lijdt u aan een gebroken hart. De mensen om u heen vragen niet eens meer hoe het met u gaat. Hun bezorgdheid is geweken. Uw verdriet is verworden tot een alledaagse gewoonte, een gemakkelijk paar schoenen waar u iedere morgen weer instapt. Liefdescursisten, wordt wakker!

In het eenvorige cursus legde moi uit wat de functie kan zijn van langdurig verdriet koesteren. Inderdaad: als een armoedige poging een laatste band met de voormalige Geliefde te voelen. Als u niet meer samen bent in liefde, dan eigent u zich de ander toe in uw verdriet. Overmatig vasthouden aan verdriet is evenwel iets anders.

Wie een gebroken hart heeft, kan in de eerste dagen van het malheur een besluit nemen om nooit meer lief te hebben. Men denkt dan, dat daarmee ongeluk te voorkomen is. Geen liefde, geen leed. Het is een leugen. De pijn van het lege hart kan echter een zwaardere lijdensdruk veroorzaken, zoals ik u uiteenzette.

Toch blijft dat voortijdig genomen besluit bestaan. Nooit meer willen liefhebben. Om uzelf te beschermen tegen de liefde, bouwt u een muur van verdriet om u heen. Niemand die er doorheen komt. Achter de muur zit u te verpieteren. Veilig mais eenzaam.

Om dezelfde reden ziet men mensen cynisch worden, of bitter. In de regel zijn dat juist degenen met het gevoeligste hart, die zulk een afwerende bescherming nodig hebben.

Onder cynisme schuilt verlangen naar liefde, en de angst dat die niet zal komen of blijven. Dan zegt men, dat ware liefde niet bestaat, dat iets dat te mooi lijkt om waar te zijn vast een leugen zal wezen, dat men het leven zo onderhand wel kent. Allemaal afweer. Allemaal verlangen en allemaal angst. Ik raad deze Cursisten ernstig aan, om eens na te denken over de rest van hun leven. Stel dat het nog vijftig jaar duurt, of twee maanden, is dit dan de beste instelling?

Ik verzeker u, dat ware liefde bestaat. Soms komt ze en gaat weer weg, soms blijft ze. Maar zij wil alleen daar zijn, waar zij welkom is.

Bitterheid is versteend verdriet, gekleurd door wrok. Waarom die ander nu net zo gedaan heeft of zus, en dat die ander toch had moeten begrijpen, of weten, of ten minste inzien dat. En ook dat het voor dit alles nu te laat is, o zeker.

Zo redeneert de bittere. Uit verdriet van zich niet gekend te voelen, onbegrepen in alle goede bedoelingen. U heeft zichzelf bitter gemaakt door aan de ander overmatige eisen te stellen. De enige oplossing is vergeven. Eenvoudig, omdat de ander geen helderziende heilige was maar een mens. Net als u. Vergeving laat bitterheid smelten.

Verdriet, bitterheid en cynisme zijn dus afweermechanismen. Wat helpt, behalve de inzichten die ik u zonet aanreikte? Handelen. Gebaren van liefde.

Ja, Liefdescursisten, u kunt wel op uw troon van verdriet zitten en een nieuwe liefde eisen die alles goed moet maken, maar daar werkt het leven niet aan mee. Vermijd de hoogmoed van het verdriet. Probeer de eenvoud.

Wie door een gebroken hart bang is geworden voor de liefde, raad ik aan te oefenen. Voorzichtig aan. En dan niet: liefde zoeken, maar liefde geven. Zijn er vrienden of vriendinnen die u nodig zouden kunnen hebben? Aait u poezen en honden die u tegenkomen? Kunt u iets voor iemand zijn?

Door gebaren van liefde, leert u uw hart hoe liefde voelt, en dat het veilig is om haar toe te laten.

Vele Liefdescursisten lezen een halve Liefdesles en gaan dan overmatig enthousiast de wereld in, om met hangende pootjes weer terug te struikelen. Zij rennen voordat ze kunnen lopen. Geeft niets, mes enfants! Alle Liefdeslessen staan nog in het Archief zoals de slimsten onder u regelmatig ontdekken.

Volgende week behandel ik het fenomeen van de valse start. U heeft verdriet, denkt evenwel dat het zo ongeveer voorbij is en stort u hals over kop in een romance die, die.... nu ja, die achteraf bezien die naam niet waard was. Oei! Hoe u de valse start kunt vermijden, verneemt u op maandag 10 mei van moi,