|
Les 20: Afscheid nemen
Leiden, maandag 20 mei 2013
Lieve Liefdescursisten,
U wilt het niet, u kunt het niet en toch moet u het doen.
Afscheid nemen is ellendig. Dat blijft zo, of de Geliefde
u wegstuurt of u de Geliefde gaat uitzwaaien. In het laatste
geval heeft u er nog een schuldgevoel bij: hoe kunt u iemand
zo'n verdriet doen? Nou, dat is eenvoudig. Omdat u vreest
voor nog veel meer verdriet omdat u de Geliefde in uw leven
houdt, en daar heeft u geen zin in. Ziehier de menselijke
natuur. Afscheid nemen heeft een reden, en die reden bent
u.
Na het afscheid voelt u meestal opluchting. Daarna komt de
pijn, en daarna de matheid, die weer plaats moet maken voor
nieuwe pijn. Daar schrikt u van. Waarom doet het zo'n zeer?
- Het betekent dat u een vergissing heeft gemaakt. Dus gaat
u de Geliefde smeken om terug te komen.
- Om uzelf. Dat het toch weer mis is. Wat een ellende. En
de grootste stommelingen zijn al eeuwig getrouwd.
- Misschien heeft u een hartinfarct.
Feitelijk is dit de pijn van het losscheuren.
U zat met vele draadjes vast aan de Geliefde en die scheuren
nu één voor één los. Het zijn altijd meer
draadjes dan u dacht. Maar het goede nieuws is: wanneer u
los bent, dan bent u ook los. De pijn is dan over.
Verwar dus niet de losscheur-pijn met de pijn
die een signaal geeft dat het een verkeerd besluit was. Haalt
u de Geliefde terug, dan is de pijn weliswaar meteen over
(draadjes weer vast), maar binnen de korste keren, wanneer
alles weer normaal voelt, beginnen de oude problemen weer.
Dan gaat het weer uit. Draadjes scheuren, wat pijn doet. Weer
aan. Uit. Aan. Zo kunnen mensen jarenlang een knipperlichtrelatie
onderhouden. Die hebben veel tijd nodig om dit te leren. Ik
hoop altijd dat ze het daarna voor altijd hebben geleerd.
Zelf heb ik ettelijke jaren ook geknipperd, ik leek wel een
stoplicht op drift. Maar nu weet ik het ook. Hopelijk.
Met andere woorden: u hoeft de pijn van de losscheurende
draadjes alleen te verdragen. Het gaat vanzelf. Een beetje
afleiding zoeken, op tijd naar bed en uw gedachten op de toekomst
richten. Even flink zijn, Cursisten, iets anders zit er niet
op.
Afscheid nemen betekent natuurlijk niet dat
u de Geliefde moet uitgummen, of dat die ander u uitgumt.
De herinneringen blijven, en de goede zullen u op een dag
verwarmen. Dan denkt u terug: "O ja, dat was toen, ach,
wat waren we verliefd." En dan glimlacht u bij die fijne
lieve beelden die u voor uw geestesoog ziet. Inmiddels bent
u al zeer lang gelukkig met iemand waarvan u zich tijdens
het afscheidsverdriet geen voorstelling had kunnen maken.
Houd dus moed, Liefdescursisten. En als u de moed verliest,
kunt u mij altijd schrijven.
En nu, dierbare Liefdeskneuzen, neem ik tijdelijk
afscheid van u. De lichte maanden van het jaar zijn er, en
ik ga mij wijden aan de romans die ik zal schrijven. Met liefde
erin, wat dacht u. Geen nood, ik ben er dus wel, alleen houden
de lessen even op. Straks in het najaar vervolg ik mijn online
docentschap. Weest u voorzichtig met uw hart? |
