Kiezen of delen?

Leiden, maandag 4 maart 2002

Mijn lieve Liefdescursisten:

Nu de Winterspelen gelukkig weer voorbij zijn, wordt er in liefdeskringen nog steeds druk gesproken over het fenomeen van de veelwijverij en over de geneugten van de veelmannerij. Over dit laatste hoort men veel minder, terwijl in 't algemeen de genoegens daarvan juist groter zijn. Dit terzijde.
Mijn Liefdescursist "Brekebeen uit Breukelen" mailde mij een tijdje terug over zijn wens vele vrouwen te beminnen en in gelijke mate - of meer - door hen liefgehad te worden. Tot dusver een onschuldig verlangen. Maar het geval wil, dat hij graag voor Don Juan speelt. "Brekebeen uit Breukelen" wil wel met duizend vrouwen een romance beleven, alleen zonder vaste relatie. "Wel de lusten, niet de lasten" schrijft hij nog. Sympathiek.

Volgens "Brekebeen uit Breukelen" moet dat kunnen. Alles kan toch, tegenwoordig? Schunnige taal bezigt men of het tedere liefdeswoordjes zijn, op de televisie is van alles te zien dat het bekijken niet waard is en omdat de dag steeds weer geplukt moet worden, duurt eeuwige trouw te lang.
Mijn overtuigingen zijn van een andere orde. Ik geloof in grote liefdes, die een leven lang duren. Ik geloof in een hartstocht, waardoor je een ander uit de hel kunt halen. Ik geloof in waarheid, trouw en oprechtheid. En ik weet, niet de enige te zijn. Houdt moed, Liefdescursisten met een verlangend hart. Eens komt de liefde. Misschien morgen al.

Zelf "Brekebeen uit Breukelen" geef ik enige hoop op een toekomst. Hij zegt last van zijn geweten te hebben. Een gezonde ontwikkeling. Want het duidt erop, dat hij wel degelijk weet verkeerd te handelen. Een vaste relatie met duizend vrouwen is in theorie mogelijk, maar in de praktijk niet. Noem mij eens duizend vrouwen die in alle openheid daarin graag toestemmen. Nou? Dat bedoel ik. In Breukelen heerst oneerlijkheid, en deze Brekebeen struikelt daarover.

Luister eens, "Brekebeen uit Breukelen". Er zijn vele mannen als jij die zich krankzinnige denkbeelden in het hoofd halen. In de regel komt dit voort uit overmatig televisiekijken. Er zijn mannen, die menen dermate hartstochtelijke ogen te bezitten dat vrouwen door een oogopslag zouden kunnen flauwvallen. Andere vermoeden, dat zij onweerstaanbaar borsthaar hebben en etaleren dat in opengeknoopte lelijke overhemden. Ook zijn er, die roepen "Waar gaan die mooie beentjes naartoe" en dan een hartelijk gesprek verwachten. Dit alles noem ik: dom. Infantiel. Post-dementerend.

Met andere woorden: zo werkt het niet.

Wie in het water springt, wordt nat. Wie niet kan vliegen, valt te pletter. Wie aan romantiek begint, krijgt verwikkelingen.

Ik probeer het je uit te leggen, "Brekebeen uit Breukelen", alsof je een kind van vijf bent. Mijn collega dr Phil zegt altijd: "Get real" en misschien versta jij dat beter. Want het is de simpele werkelijkheid dat jij moet kiezen of delen. Ofwel je blijft flirten en avontureren, ofwel je volgt het pad naar de vaste relatie. Aan jou de keuze. Of wil je altijd een "Brekebeen uit Breukelen" blijven?

"Angstig in Alkmaar" mailt mij dat zij kortgeleden voor de eerste keer de Liefdescursus heeft bezocht. Nu weet zij het helemáál niet meer, bekent ze. Zo veel tips en adviezen, waar moet ze beginnen en wat kan ze verwachten? Ah! Ma petite! En dat in Alkmaar, het dorp dat stad wil zijn.
Aanstaande maandag neem ik haar en u weer aan de hand en dan leg ik u in kort bestek uit wat te doen met verlangens, sleur en verdriet. Wat te doen en wat te laten, horen zij en u volgende week van moi,