Passie uit Parijs
of: als de kindertjes krijsen
Leiden, maandag 2 april 2007
Lieve Liefdescursisten,
Lange tijd heb ik gedacht dat liefde in
het algemeen en passie in het bijzonder
alles overwon. Ook kiespijn en armoede.
Dat was voordat ik G. uit Parijs ontmoette.
G. wilde in Nederland komen wonen, gezellig
met moi. Dat ging best. Hij was
in het bezit van een groot hart waarin
de passie onpeilbaar diep kolkte en drie
jonge kinderen.
Pardon? Jazeker. Drie.
En G. verzekerde mij dat de kindertjes
zich snel zouden aanpassen, dat tweetalig
opgroeien juist heel goed voor kindertjes
was en dat ik vast een allerliefste stiefmoeder zou
wezen.
Aan de kleine Franse kindertjes was naturellement niets
gevraagd. G. zag de toekomst vol rozengeur
voor zich en ik was opeens degene met het
gezond verstand. Ik dacht na.
- Ongelukkige kindertjes maken een ongelukkige
vader en dus een ongelukkige liefde
- Hup, terug naar Parijs!
- Wie de vader bemint, omhelst ook de
kindertjes
Nadat ik G. de bons had gegeven, wist
ik dat passie grenzen heeft. Zoals het
gehuil van Franse kindertjes, die geen
vreemde maman wensen.
En met deze gruwelijke geschiedenis heeft
u iets nieuws geleerd, Liefdescursisten.
Hoe intens een liefde ook kan zijn, toch
kan de realiteit intenser zijn. En dan
legt de liefde het af.
U kunt wachten op de levenslessen van
de realiteit. Of u kunt er vandaag al over
gaan nadenken. Niet in de wilde weg.
U denkt eerst aan wat u voor alles in
de liefde zocht en zoekt. Denk bijvoorbeeld
aan passie. Dan bepaalt u of dit specifieke
verlangen werkelijk en overal en altijd
blijft bestaan. Met twee kindertjes kan
het al fini zijn. Zo ook: verlangen
naar avontuur, een geliefde die dwangmatig
gokt. Of bergen beklimt. Wat als het altijd
de hoogste berg moet zijn? Huiselijkheid?
Kan een hevige straatangst verbergen bij
de allerhuiselijkste geliefde.
Ik wil hiermee zeggen, Cursisten, dat
wat u in de liefde zoekt, ook datgene kan
zijn wat u zal tegenhouden.
In uw mails gaat
u uitvoerig op uw liefdesleven in, of op
het ontbreken ervan. Mooi zo. U spreekt
zich tenminste uit. Recent lees ik in kranten
allerlei betogen waarom de alleenstaande
zo gelukkig zou zijn en degene met een
relatie eigenlijk ook. Helaas weet ik beter,
want ik ontvang mail uit beide o zo gelukkige
groepen.
Het Leermoment van de Week is: wie liefde
wil, moet de liefde aandacht geven.
Volgende week zal ik de kwestie
van de ex-geliefde behandelen, zoals ik
die tegen kwam in mijn kennismaking met
D. Hij kwam van de Antillen en was beeldschoon
om te zien. Helaas vond hij dat ook, evenals
zijn ex. Dat stemde mij tot inzicht en
wat ik besloot, verneemt u op maandag
9 april van moi,
|
