Les 3: Eenzaamheid

Leiden, maandag 10 januari 2011

Lieve Liefdescursisten,

Eens liep ik hand in hand met hem, de man die de liefde van mijn leven was, althans op papier. Hiij liep naast mij, maar in gedachten gumde ik hem uit totdat het me lukte, hem een seconde te vergeten. Precies in die seconde zei hij iets tegen me. Ik schrok ervan. O ja, die man, die had mijn hand vast, dat was hij, de grote liefde met wie ik een relatie had, en bij wie ik me zo eenzaam voelde.

Het heeft lang geduurd eer ik dat onder ogen durfde te zien. Hij voelde zich niet eenzaam. Ik wel. Hij was zielsgelukkig. Ik niet. Met hem was er niets mis. En met mij evenmin.

Hoe kan dat nou, eenzaam zijn in een relatie? Vooraf en achteraf lijkt het begrijpelijk, maar tijdens? Welnu, het is heel goed mogelijk. Eenzaamheid is het verlangen naar contact en het besef van het gemis ervan. Doet de eenzaamheid fysiek pijn, dan is het verlangen diep of dan denkt u dat het onmogelijk is.

Zelf ontweek ik de eenzaamheid. Het leek me ongepast, want de man in kwestie deed zo zijn best en zou ik dan als blijk van erkentelijkheid moeten mededelen dat ik eenzaam was? Dus zei ik liever niets, probeerde de ongewenste gevoelens te onderdrukken en werd als resultaat daarvan geleidelijk eenzamer.

Uiteindelijk leek me alleen en eenzaam minder pijn doen dan samen en eenzaam, en dat was ook zo.

Eenzaamheid tijdens de relatie is een zuiver teken dat u verlangt naar iets dat er niet is. Iets van intimiteit, van emotie, van nabijheid. Dan kunt u twee besluiten nemen, en misschien ook een derde.

Het eerste is: u heft de relatie op. Daarna gaat u op zoek naar een ander, in de hoop dat het niet aan u lag.

Het derde is: u koestert uw eenzaamheid en gaat slechte gedichten schrijven. Muziek mag ook.

Het tweede is: u gaat iets aan uw verlangens doen. Onderdrukken is zinloos, afleiding werkt slechts tijdelijk en negeren leidt op termijn tot meer eenzaamheid. Wat gaat u doen?

Allereerst eens goed nadenken wat voor verlangens u precies heeft. Daar komt u snel achter met een uurtje dagdromen zonder zelfcensuur. Vervolgens dagdroomt u nog een uurtje of wat door over de ideale situatie, waarin u niet meer eenzaam bent. Wat is daarin veranderd?

Even dit huiswerk uitvoeren, Liefdescursisten, dan verder lezen.

U kunt achter verbazende verklaringen komen. U vindt uw Geliefde bijvoorbeeld buitengewoon aantrekkelijk, maar mist intelligente gesprekken, daarom voelt u zich niet erkend in uw genialiteit, niet begrepen en dus onbemind. Uw oplossing: samen een cursus volgen en een gedeeld terrein van expertise ontwikkelen. Kies het eerste dat zich aandient, om eindeloos gezeur te vermijden.

U kunt ook ontdekken dat u de Geliefde het centrum van uw leven vindt, maar helaas ook een emotionele onbenul. Vooral mannen die o zo graag eens met hun Geliefde zouden gaan vissen en zwijgen, ergeren zich aan het gekwetter van een Geliefde die niet begrijpt wat een mooie gevoelens er bestaan in vissend gezelschap. Dit weet ik van verscheidene heren, die hier behoorlijk eenzaam van zijn geweest. Uw oplossing: concentreer uw verlangen op uw visvrienden, daar vindt u stil begrip.

Wat veel vrouwelijke Liefdescursisten zich realiseren, is dat zij juist verlangen naar diepgaande gesprekken over hun even diepgaande gevoelens, en dat hun Geliefde dat niet in huis heeft. Wat dan? Eenvoudig. Verklein de dosis. Kies een enkelvoudig onderwerp en zeg tegen de Geliefde dat u graag vijftien minuten een luisterend oor wil. Stel in die tijd drie diepgaande ja/nee-vragen. Turven en klokken. Eventueel na een half jaar vragen om dertig minuten.

Dat is dus methode twee, Liefdescursisten, u doet iets met het verlangen zelf. Dus niet meteen de Geliefde onder druk zetten, het is immers geen machine die iets moet produceren.

Frappant genoeg treedt dit soort relationele eenzaamheid vrijwel nooit op in de eerste prille fase van de verliefdheid. Dat was evenmin bij mij het geval, terwijl ik toch door en door vervuld was met verlangen naar de Geliefde. Uren kon ik fantaseren over de heerlijkheid van het samen hand-in-hand lopen, onwetend dat ik later juist daarvan zo snijdend eenzaam zou worden.

Het verschil? Verwachtingen. Prille verliefdheid is puur verlangen, zonder de verwachting van volledige vervulling.

Bent u op het eerste afspraakje helemaal en totaal bereid uw eigen leven om te gooien om samen voor altijd gelukkig te zullen zijn? Ja? Echt waar? Dan geef ik u op een briefje dat u binnen de kortste keren diep ellendig eenzaam zult zijn. Want u bent dan van alles van de Geliefde gaan verwachten, alsof - ik zei het al - het een machine is die iets moet produceren. Foei, toch.

Mag ik dan niets verwachten, zult u zuchten, toch wel een kopje thee als ik ziek ben. Daar heeft u een punt, geef ik toe. Een gevoelig punt zelfs, in deze tijden van Mexicaanse griep. Daarom zal ik er aanstaande maandag meer over zeggen. Wat u te doen staat bij ziekte, kwalen en ander malheur, hoort u volgende week van

Uw Liefdesdocente, Vilan van de Loo