 |
|
 |
|
 |
|
Les 11: Op Afstand
Leiden, maandag 7 maart 2011
Lieve Liefdescursisten,
De man van vorige week, inderdaad, die vergeten had te zeggen dat hij manisch-depressief was, die man woonde in het buitenland. Dat vond ik exotisch. En leerzaam, want ik bestudeerde de plaatselijke cultuur of ik er examen in moest doen. Dat deed ik met dank aan het internet, want erheen gaan vond ik nogal bewerkelijk. Afghanistan, waar hij mooi advieswerk deed, lag net iets buiten reisbereik. Dus kwam de man hierheen. Niet te vaak en niet te lang, en daarna snel weer terug. Was hij weer in Afghanistan, dan spraken wij vele uren genoeglijk saampjes.
Dat kwam door de afstand. Die maakte ons vrij.
Achteraf bezien was deze romance een klassieke situatie waarin aan beide kanten verlangen naar romantiek bestond en onwil om de dagelijkse praktijk van het samenwonen te ervaren. Voeg daarbij enkele problematische aspecten zoals het manisch-depressief aan zijn kant en een zeker temperament aan mijn kant, en alle ingrediënten voor een stormachtige knipperlicht-fase waren aanwezig. Dat heeft nog zo'n vier jaar geduurd, minstens. En als er morgen een mail van hem komt, weet ik niet zeker wat ik zou doen. Tenzij hij in de straat blijkt te wonen want dan is het meteen einde oefening.
Dat komt door de afstand. Die benauwt.
Romantiek heeft ruimte nodig om te bloeien. Wachten en smachten, het idealiseren van het prachtige gezicht van de ander, dat is onmogelijk als die ander naast u op de bank zit te knorren. Dan verdwijnt de romantiek. Indien uw verhouding grotendeels bestaat uit romantiek, zal deze verhouding dus leeglopen als een ballon. Poefffff, weg.
Nu weet ik wel dat u er intens en aldoor naar verlangt om elke seconde van uw leven door te brengen met de Geliefde. Samenwonen, huizen kopen, een gedeelde pensioenvoorziening, dat lijkt u het mooiste wat het liefdesleven u kan bieden.
Wat u echter moet begrijpen, is dat de intensiteit van uw verlangen naar de situatie iets anders is dan de situatie zelf. Verlangen is in de regel intenser. Samenwonen went. Een pensioenvoorziening ook. Dan verlangt u weer naar het verlangen.
Ben ik dan tegen samenwonen? Alleen voor degenen die romantiek wensen. Niet voor liefdes die meer van het kalmere stabiele soort zijn. Het is helemaal geen schande om samen te wonen ingeval u vijf jonge kinderen hebt, dan kunt u immers fijn ploegendiensten draaien. Maar romantisch is het niet.
Sommige feiten zijn zo verbazend simplistisch als ik ze uitleg, dat heeft u vast wel gemerkt Liefdescursisten. Ik monter er altijd van op om zo mijn ervaringen en inzichten aan u door te geven, al is het soms droevig sommige herinneringen weer op te halen. Maar voor u doe ik het. Volgende week vertel ik over het verschrikkelijke van alledaags manipulatief gedrag, dat ik in de romance met de manisch-depressieve man, woonachtig in Afghanisatan, ondervond. Ach, en J. zag er zo beschaafd uit. Hoe dat kon, verneemt u aanstaande maandag van
|
Uw Liefdesdocente, |
 |