 |
|
 |
|
 |
|
Les 1: het Romantisch Perspectief
Leiden, maandag 11 januari Dierbare Liefdescursisten, Elke dag heeft u wel een afspraakje, zonder dat u het weet. Een afspraakje om des morgens op tijd hier of daar te arriveren, een afspraakje met uzelf om niet alweer uw koffie met suiker te vergiftigen, een afspraakje om uw kinderen 's avonds eten te geven. Dat alles en meer zijn afspraakjes, maar van een ander soort dan het afspraakje waarnaar u verlangt. Er zit nul romantiek in. Jammer, nietwaar? Er zijn Liefdescuristen die zo af en toe wel een afspraakje hebben, maar die met nul romantiek thuiskomen. Ze hebben een maatje gevonden, maar helaas, dat zochten ze niet. Wat gaat hier mis?
Wat een afspraakje tot een Afspraakje maakt, is het romantisch perspectief. Dat is, eenvoudig gezegd, het uitzicht op romantiek. Zingende violen, welriekende rozen, voor altijd samen, dat alles moet besloten zijn in het eerste afspraakje. Zonder romantisch perspectief is elk tweede afspraakje zinloos. Het derde is daarmee overbodig. U hoeft niet als een mak schaap af te zitten wachten tot zich enige romantisch perspectief aandient, neen, u kunt er zelf wat voor doen. Doe dat dan ook.
Elk romantisch perspectief ontstaat bij de gratie van romantische spanning. Dat is iets anders dan zitten afwachten of die ander wel komt opdagen. Romantische spanning ontstaat uit verlangens en beheersing. Beide dient u op het afspraakje te bezitten. Eerst de verlangens.
U verlangt naar aandacht, naar belangstelling, naar vriendelijk aaien en naar zinderende hartstocht vol kussen en vergelijkbare handelingen. Elke dag wilt u dat en op zondagen exra veel. Dit zijn universele menselijke verlangens hoor. Niks geen allerindividueelst voelen. Dat is het goede nieuws. Want het betekent, dat uw afspraakje dezelfde verlangens heeft. Moet u daarom meteen gaan kussen? Neen. Dat is het einde van uw afspraakje en vaak het begin van een blauw oog of - tant mieux- een gebroken neus. U converseert gewoon verder over aardbeienplanten terwijl u van binnen uw verlangen naar laat ik zeggen vriendelijk aaien zo diep mogelijk voelt. Stelt u zich dat uitgebreid en intensief voor, met de ander die zo onschuldig naar u kijkt in de hoofdrol. Nu de beheersing.
U bent natuurlijk niet goed bij uw hoofd als u ook maar iets van dit innerlijk gezinder en gebroei laat merken. Gezicht in de stand 'vriendelijk', graag. Geen kwijlen. Dat is vies.
Ja, het is misschien even moeiljk in den beginne. Daarom adviseer ik u dan ook om dit voorzichtig op te bouwen. Al die innerlijke levendigheid geeft u een nieuw soort uitstraling, maar net zoals bij een straalkacheltje, is doelgerichtheid van groot belang. Voor u betekent dat flirten. Een beetje is al genoeg. Zegt uw afspraakje: "Ik wil grote reizen maken, naar Tibet." Dan begint u niet over de diepere betekenis van het boeddhisme en het belang van onthechting, maar u zegt: "Daar kan het heel koud zijn, hoe blijf je dan warm?" Het antwoord weet u best wel, dus dat hoeft u niet van de ander te horen. Die mag van alles zeggen. U glimlacht en vervolgt het gesprek. Zeer duidelijke afwijzingen daargelaten, is een onhandig antwoord een gunstig teken. Dan is uw afspraakje in de war. En hoe komt dat? Precies. Doordat er een romantisch perspectief opdoemde.
Ik vat samen: innerlijke verlangens gaan samen met uiterlijke beheersing. Uw uitstraling en flirten leiden vervolgens tot het romantisch perspectief dat noodzakelijk is.
Volgende week ga ik verder in op het romantisch perspectief. Terugredenerend bepaalt dat de reden waarom u en anderen romantische afspraakjes wensen. Een perspectief waarop? De grote liefde voor altijd, een horizontale romance of meer van hetzelde? Want er zijn er, die afspraakjes maken als een soort Disneyland zien en van de ene attractie naar de andere reizen. U kunt wel de grote liefde verlangen, maar wat wil de ander? Hoe u daar achter komt, verneemt u aanstaande maandag van |
|
 |