Les 6: Als mannen gek doen
Gene 'dancing in the rain' Kelly

Leiden, maandag 6 februari 2012

Lieve Liefdescursisten,

De man is een rationeel wezen, hij staat als een boom in de wind, als een kapitein aan het roer, hij overziet de hele schepping. Ja, mooi is dat, vindt u niet? Maar o, wat kan dat snel omslaan. Een man kent dan geen grenzen. Hij is altijd zo beheerst geweest, dat wanneer die beheersing even wat losser is, hij niet meer weet wie hij is en wat hij doet. Elke vrouw weet: de man is een moeilijk mens. Per definitie.

Dat is een nuttig besef met Valentijnsdag voor de deur. Het is bij uitstek een feest voor de man die zich wil bewijzen. Bijkomend voordeel: hij kan gek doen.

Wat ik in mijn leven aan bizarre Valentijnspresentjes heb moeten ontvangen, dat zal ik discreet verzwijgen. Ik begeerde en begeer op zo'n dag slechts dat ene, een fraaie handbeschreven ansicht, en ik kreeg daarentegen al het andere. Dat heeft natuurlijk mijn visie op het Valentijns-evenement zeer aangescherpt. Het functioneert in mijn leven zoals hetgeen ze in het bedrijfsleven noemen: de selectie aan de poort. Komt er wederom een creatief cadeau, dan gaat dat linea recta naar het kinderziekenhuis. De man? Die kan naar de bushalte.

Wat gekdoende mannen betreft, is Gene Kelly altijd een angstaanjagend rolmodel geweest. Kijk eens naar Singin' in the rain (1952) Puur om de ene scène. Hij loopt op straat. Het is een donkere avond. Het regent, niet normaal meer. Wat wil elk fatsoenlijk mens? Naar huis. Nee, dan moet je naast Gene Kelly lopen. Die begint te dansen en te zingen. Alles met zo'n blij gezicht dat je woest wordt en hem wel een knal kunt verkopen. Maar jij moet leuk meedoen, want hij is zo spontaan.

Onbegrijpelijk, nietwaar? Juist op zo'n moment alle remmen los. Totaal ontspoord.

Dat beeld moet u vasthouden als waarschuwing bij een naderende Valentijnsdag. De tijden dat een charmante ansicht de liefde kon overbrengen, liggen ver achter ons. Hedentendage zijn de winkels volgepropt met prullaria die mannen moeten schenken opdat vrouwen ermee kunnen pronken. Dat straalt dan weer af op die mannen. Die kijken stoer-onverschillig omdat ze zo rationeel zijn, maar ze weten dat ze net honderd euro hebben neergeteld voor een beer met rood satijnen oortjes. En dat hebben ze overhandigd waar publiek bij was.

Anderen mannen fabrieken zelf een presentje. Weer anderen komen op het idee een serenade te brengen, alle verordeningen over burengerucht ten spijt. Dan zijn er, die opeens naar een duur restaurant willen terwijl ze doordeweeks hun vork in een blik steken. De fantasielozen komen aanzetten met grote tuilen rode rozen, waar de plaatselijke bloemist een halve jaaromzet aan verdient.

Groot, afwijkend, duur. Dat doet de man met Valentijnsdag. Tenminste, als hij onder de zestig is. Daarboven bestaat ook leven, Liefdescursisten, en dat is anders dan u denkt.

Daarover ga ik het volgende week hebben. Over charme die geen leeftijd kent, over de weergaloze Zsa Zsa Gabor, waarom deze generatie het geheim van Valentijnsdag kent en ook, wat u daarvan kunt leren. U hoort het maandag van